شخصیت امام

‏‏ ‏

‏‏ در طول این ملاقات‏‏‌‏‏ها امام را چگونه شخصیتی یافتید؟‏

‏‏ این نکته را بگویم که من اخلاق بدی دارم، این‏‏‌‏‏که زود به کسی معتقد نمی‏‏‌‏‏شوم، ‏‎ ‎‏یا شکاک و وسواسی هستم. در دیدارهایم با امام، خدا را شاهد می‏‏‌‏‏گیرم، بینی و بین‏‏‌‏‏الله ‏‎ ‎‏در صدد بودم که ببینم در کیفیت‏‏‌‏‏ها، رفتارها، پیشنهادها، صحبت‏‏‌‏‏ها، اشاره‏‏‌‏‏ها و اشعار و کلمات ‏‎ ‎‏این بزرگوار چیزی هست که دعوت به نفس باشد. خدا را شاهد می‏‏‌‏‏گیرم به ‏‎‌‎‏اندازه سر سوزنی در وجود این آقا نکته‏‏‌‏‏ای یا حرکتی که دعوت به نفس یا بزرگ‏‏‌‏‏نمایی باشد نتوانستم بیابم و در طول بیش از هزار باری که خدمت ایشان شرفیاب شدم هر بار ایمان و اعتقاد و ‏‎ ‎‏دلباختگی‏‏‌‏‏ام به امام بیشتر می‏‏‌‏‏شد. وجود اقدس ایشان خیلی‏‏ عجیب بود.‏

‏
‏‎

‎‏ حاج آقا از همین خاطرات و رفت و آمدهایتان به منزل امام صحبت بفرمایید؟‏

‏‏ من بارها خدمت امام می‏‏‌‏‏رسیدم چه در تابستان، چه در زمستان و چه در بهار. ‏‎ ‎‏در طول این ملاقات‏‏‌‏‏ها ایشان یک بار اجازه ملاقات ندادند مگر با لباس رسمی. یعنی ‏‎ ‎‏من نوعاً از اندرون داخل می‏‏‌‏‏شدم، در می‏‏‌‏‏زدم، خدا سلامتی دهد آقا مشهدی حسین ‏‎ ‎‏ـ ایشان خدمتکار داخلی امام بود ـ در را برایم باز می‏‏‌‏‏کرد، می‏‏‌‏‏گفتم: بگویید آقای ‏‎ ‎‏قوچانی خدمت شما رسیده است. می‏‏‌‏‏گفت: بفرمایید توی هشتی و صبر کنید. سپس ‏‎ ‎‏داخل می‏‏‌‏‏رفت و به امام می‏‏‌‏‏گفت که فلانی آمده است. امام هم می‏‏‌‏‏گفتند صبر کنید. ‏‎ ‎‏احساس می‏‏‌‏‏کردم در آن لحظات حتی اگر فصل تابستان هم بود و ایشان با یک پیراهن ‏‎ ‎‏نازک و زیر شلواری بودند، بلند می‏‏‌‏‏شدند داخل اتاق می‏‏‌‏‏رفتند، عبا بر دوش انداخته و ‏‎ ‎‏عمامه بر سر می‏‏‌‏‏گذاشتند و سپس می‏‏‌‏‏گفتند بگو بیاید داخل. ایشان به من و دیگران ‏‎ ‎‏مطلقاً اجازه ورود نمی‏‏‌‏‏دادند مگر اینکه لباس رسمی بر تن کرده باشند. ما دستور شرعی ‏‎ ‎‏هم داریم که اگر کسی با شما کاری داشت با آن لباسی که در خانه می‏‏‌‏‏پوشید و با آن ‏‎ ‎‏وضعیتی که در خانه هستید با آن فرد ملاقات نکنید، لباس مناسبی بپوشید و به ملاقاتش ‏‎ ‎‏بروید که احترام مؤمن باید نگه داشته شود.‏

‏‏شبی بعد از نماز مغرب و عشاء به خدمت ایشان رفتم، دیدم عمامه به سر با یک ‏‎ ‎‏عبای نازک نشسته‏‏‌‏‏اند. رفتم و دست مبارکشان را بوسیدم. در دیدارهایم با امام این ‏‎ ‎‏اخلاق را داشتم که همیشه می‏‏‌‏‏رفتم دست ایشان را می‏‏‌‏‏بوسیدم و می‏‏‌‏‏نشستم، احوالپرسی می‏‏‌‏‏کردم و بعد مطلبم را عرض می‏‏‌‏‏کردم و پس از پایان عرایضم حتی یک لحظه هم نمی‏‏‌‏‏نشستم و به خودم اجازه نمی‏‏‌‏‏دادم وقت ایشان را بگیرم. اگر ایشان خودشان می‏‏‌‏‏فرمودند می‏‏‌‏‏نشستم. آن شب را فراموش نمی‏‏‌‏‏کنم که خدمت ایشان بودم و هوا بسیار گرم بود،‏‎[1]‎‏ جعبه بزرگی از فیبر یا کارتن روی شبکه سرداب درست کرده بودند و یک ‏

‏
‏‎

‎‏پنکه رومیزی درون کارتن گذاشته بودند، دهانه پره‏‏‌‏‏های پنکه را بریده بودند و پنکه در ‏‎ ‎‏داخل کارتن کار می‏‏‌‏‏کرد و در نتیجه باد خنک فضای سرداب را به سمت بالا می‏‏‌‏‏کشید. ‏‎ ‎‏ایشان به فاصله یک یا یک و نیم متر از پنکه نشسته بودند. فضا تقریباً نیمه خنک بود. ‏‎ ‎‏از محضر ایشان پرسیدم آقا با گرما چه کار می‏‏‌‏‏کنید؟ ایشان گفتند: الحمدلله، من امروز ‏‎ ‎‏قبل از غروب آفتاب در بالکن قدم می‏‏‌‏‏زدم دیدم درجه حرارت هواسنج روی 50 است ‏‎ ‎‏(البته بیشتر هم جا نداشت). آن شب مطالبی را که لازم بود از ایشان سؤال کردم و ‏‎ ‎‏برگشتم.‏

‏‎

‎