من شاهد بودم که حضرت امام (قدس سره) نماز را با تأنّی و کوتاه می خواندند و مقید بودند که حتماً نماز را اوّل وقت بخوانند و بسیار ناراحت می شدند از تأخیر نماز در اول وقت. قنوت را سبک می گرفتند و زیاد اهل تعقیبات نبودند. نافله مغرب را حتماً می خواندند و نماز شبشان حتی در مواقع بحرانی ترک نمی شد و زیارت شعبانیه را می خواندند. اهل ذکر و ورد و تسبیح و عصا نبودند.
در تنگ غروب ماه رمضان یک جزو قرآن می خواندند.
در حرم حین الورود، درِ حرم حضرت معصومه و ضریح مبارک را می بوسیدند و مختصر سلامی می دادند و برمی گشتند. بعضاً سر قبر مرحوم حائری و خوانساری و صدر فاتحه می خواندند. عصر چهارشنبه که درس آخر هفته بود، به حرم مشرف می شدند و بعد از خروج از حرم طلاب را نهی می کردند که پشت سر ایشان راه بیفتند.