علم باید با عمل توأم باشد تا باور را به دنبال داشته باشد. امام به عنوان مثال در این باره در نجف به ما می فرمودند:
«هر یک از ما به تنهایی نمی توانیم با یک مرده در اتاقی روشن، شب را به صبح آوریم و از فرط وحشت و اضطراب، توان خواب و استراحت را نداریم در حالی که یک دفّان و یا یک کفّان با صد مرده در شب ظلمانی در قبرستان می خوابد و خواب خوش هم می بیند (عین فرموده امام است) و علتش آن است که گر چه هر دو علم به موت شخص داریم، نهایت علم مزبور هنوز در دل ما نفوذ نکرده، در حالی که کفّان و یا دفّان از فرط ممارست آن را باور کرده است.»