ضمن احترام به نظرات و شنیدن پیشنهادات با حوصله کامل، پس از رسیدن به یک نتیجه روشن به مصداق آیۀ شریفۀ ف اذا عَزَمْتَ فَتَوَکلْ عَلی الله ِ، به شکل قطعی غیر قابل برگشت، دستور می دادند. به عنوان نمونه: از قبل از پیروزی و اوایل انقلاب، پس از آزادی از بازداشتِ اول و قبل
از تبعید به ترکیه، تلگرافات زیادی شده بود که تعدادی مأمور تنظیم پاسخ و شناسایی موقعیت طرف بودیم. شاهد بودم که حضرت حجت الاسلام و المسلمین جناب آقای هاشمی رفسنجانی که آن روز هم از نزدیکان بودند، پیشنهادی داشتند، پس از دو نوبت بحث، حضرت امام نظر خود را صریح و قاطع به شکل دستوری فرمودند.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در جلسه نهایی تصمیم گیری برای اعضای خبرگان قانون اساسی که به دستور امام مشاوره هایی انجام شده بود، در محضر امام در قم که شاید سه ساعت طول کشید، یک یک افراد نام برده می شد و نظر نهایی جمع به عرض می رسید. حضرت امام موافقت یا مخالفت می کردند و یا کسانی را می فرمودند باید باشد. من از تحمل امام در شنیدن این همه حرف و طول جلسه و حلم و در پایان حکم قطعی در شگفت بودم.