حضرت امام(س) از عرفان بالایی برخوردار بودند، لذا نه تنها با شاگردان بلکه با همه چیز و همه کس با احترام برخورد داشتند. یک روز در درس خارج می فرمودند: من تصمیم دارم به هیچ موجودی از موجودات خدای متعال جسارت نکنم در روزهای آخر تحصیل سالانه، ضمن نصیحت و ارشاد، گاهی می فرمودند: من از جملاتی که در حال عصبانیت به آقایان گفته ام، عذر می خواهم. شما مرا دعا کنید که بر نفس مسلط باشم. به خاطر دارم که به دنبال چنین صحبتی بود که روزی جناب آقای خزعلی عرض کردند: آقا! جنابعالی شکسته نفسی می فرمایید جنابعالی نه تنها استاد فقه و اصول؛ که استاد اخلاق ما نیز هستید. روزی به یکی از مستشکلین بحث به عنوان تعرض فرمودند: آقا مثل اینکه فهمشان را منزلشان جا گذاشته اند، من که نمی توانم فهم را به ذهن آنها وارد کنم. وقتی ملاحظه فرمودند تعرض تندی بود، بلافاصله فرمودند: من که به این آقای میرزا اینطور عرض می کنم، برای این است که از ایشان انتظار ندارم چون من بارها از نظرات ایشان استفاده می کنم.