خاطره بسیار جالبی که من دارم، اولین جملۀ اولین درس امام در نجف است که بعد از مدتی تبعید به ترکیه و پشت سرگذاشتن رفت و آمدها و دید و بازدیدها، درس را شروع کردند. مسجد شیخ انصاری مملو از جمعیت بود. منبر دوپله ای کوچکی بود که امام روی آن نشستند و همان اول دستور دادند که منبری، کمی بزرگتر تهیه شود و شروع به نصیحت کردند. همه سرپا گوش و منتظرند که ببینند امام بعد از اینهمه مسائل ایران و تبعید از زندان چه می فرمایند. امام بعد از بسم الله ، فرمودند: خداوندا ما را به خودت متوجه فرما. خدایا ما را از غیر خودت
منصرف گردان که من همان وقت بذهنم می آمد که این دعا دربارۀ خود امام مستجاب شده است و بعد از این دعا، آن سخنرانی مفصل را بیان فرمودند که در سه بُعد مسئولیتها را تقسیم و همه را آشنای به مسئولیتها فرمودند.
اینها خاطراتی است که کشف می کنند بی اعتنایی حضرت امام به دنیا و وجاهت و ریاست و در آن وقت این مسائل واقعاً برای طلاب هم سازنده، و مفید بود. و این دقایق نکات اخلاقی است که تا انسان زحمت نکشد و مراقبت نکند، برای او حاصل نمی شود و به آنها نمی رسد. ای کاش بیشتر و بهتر دقت می کردیم و از آن چشمه جوشان و بحر خروشان استفاده های کاملتر می نمودیم.