الگوی عملی امام

‏‏انسان آنچه را درباره حضرت امیر علیه السلام در روایات و زیارات می خواند در می یابد ‏‎ ‎‏که وی جامع اضداد بوده است. چون آن حضرت با همه دلاوری، شهامت و شجاعت ‏‎ ‎‏در مقابل دشمن، وقتی در برابر فرزندان یتیم قرار می گرفت آن قدر مهربان و متواضع ‏‎ ‎‏بود که کسی باور نمی کرد این فرد همان علی «کرار» است. امام هم از آن حضرت ‏‎ ‎‏پیروی می کرد و چنین حالتی داشت که در مقابل امریکا و دشمنان کسی از امام ‏‎ ‎‏عصبانی تر و خشن تر پیدا نمی شد و یکبار کوتاه نمی آمد، ولی در عین حال وقتی به ‏‎ ‎
‏‎

‎‏بچه های کوچک و افراد کم توان می رسید به قدری مهربان و متواضع بود که انسان ‏‎ ‎‏تعجب می کرد. این حالت های عجیبی بود که در امام می دیدیم. روایتی هست که ‏‎ ‎‏می گویند زمانی می رسد که انسان ها به گونه ای زندگی می کنند که هر چه به ‏‎ ‎‏آن ها نزدیکتر می شوی دلت می خواهد از آنان دورتر باشی. ولی امام این چنین ‏‎ ‎‏نبود. انسان هر چه به او نزدیکتر می شد باز هم می خواست نزدیکتر شود. در عین حال ‏‎ ‎‏که سختگیر و مواظب بود خیلی مهربان و متواضع بود و ما که سال ها در خدمت وی ‏‎ ‎‏بودیم بعد از انقلاب حاضر نبودیم یکی دو هفته بگذرد و امام را نبینیم و اگر این حالت ‏‎ ‎‏پیش می آمد خیلی ناراحت و دلگیر می شدیم.‏