فصل دوم: ویژگیهای اجتماعی
قانون‌گرایی
اولین اعلان کنندۀ دارایی خود
نسخه چاپی | ارسال به دوستان
برو به صفحه: برو

نوع ماده: کتاب فارسی

پدیدآورنده : رودسری، حسین

محل نشر : تهران

ناشر: مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی (س)

زمان (شمسی) : 1394

زبان اثر : فارسی

اولین اعلان کنندۀ دارایی خود

‏وقتی قرار شد طبق اصل قانون اساسی، مسئولین صورت دارایی خود را بدهند، اول‏‎ ‎‏کسی که صورت دارایی خود و متعلقین خود را ارائه داد امام بود و تمام موجودیش را‏‎ ‎‏نوشت و فرستاد‏‎[1]‎‏ که الحمدلله هم موجودی درست و حسابی و چیزی نداشت. ما اقدام‏‎ ‎

‏نکردیم و از امام نخواستیم ولی امام خودش اول کسی بود که اقدام کرد.‏‎[2]‎

‏ ‏


‎ ‎

‎ ‎

  • دارایی حضرت امام ره به اعلام معظمٌ له     نام: روح الله ـ نام خانوادگی: مصطفوی معروف به خمینی ـ شمارۀ شناسنامه 2744ـ محل صدور: خمین ـ سمت: روحانی، دارایی غیر منقول (با ذکر مشخصات):1. یک باب منزل مشتمل بر بیرونی و اندرونی در قم، محله باغ قلعه که معروف است.2. قطعه زمینی که ارث پدری است و به حسب اطلاع حضرت آقای پسندیده مشاع است بین اینجانب و معظمٌ له و ورثه مرحوم اخوی آقای هندی، که اجاره سهمیّه اینجانب از قرار اطلاع آقای اخوی سالی چهار هزار ریال است که داده نمی شود.     دارایی منقول اعم از نقدی، موجودی یا سپرده بانکی، سهام و اموال غیر منقول دیگر با ذکر قیمت تقریبی:     1. وجه مختصری است که در تهران نذورات و هدایای شخصی است.     2. اثاث منزل ندارم. مختصر اثاثی است در قم و تهران ملک همسرم می باشد. دو قطعه قالی در منزل است، داده اند که اگر خواستم بابت خمس حساب کنم، و مال اینجانب و ورثه نیست باید به سادات فقیر بدهند. چند جلد کتاب، بقیه کتبی است که در زمان شاه مخلوع به غارت رفت و نمی دانم چقدر است و چند جلد کتاب که در مدتی که در تهران هستم از طرف مؤلفین هدیه شده است که قیمت تقریبی آنها را نمی دانم، ولی قدر قابلی نیست، اثاثی که در منزل مسکونی فعلی در تهران است ملک صاحبان منزل است، احمد اطلاع دارد.     3. کلیه وجوهی که در بانکها یا در منزل یا نزد اشخاص است که آقای پسندیده مطلع هستند، به استثناء وجه   مختصری که اشاره شد، وجوه شرعیه می باشد و ملک اینجانب نیست و ورثه اینجانب در آنها حقی ندارند و تکلیف آنها را به حسب وصیت تعیین نموده ام. تاریخ 24 دیماه 1359 7 ربیع الاول 1401  
  • )) آیت الله سید عبدالکریم موسوی اردبیلی؛ آیینه حسن؛ ص 180.