چند فرع (سب پیامبر ، ادعای نبوت و ...)

‏‏چند فرع‏

‏‏اول: ‏‏کسی که به پیغمبر ‏‏صلی الله علیه و آله وسلم‏‏ ـ والعیاذ بالله ـ ناسزا بگوید، بر شنوندۀ آن واجب است که‏‎ ‎‏او را به قتل برساند مادامی که خوفی بر خود یا عرض خود یا بر جان شخص مؤمنی یا‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏عرض او نباشد؛ و با وجود این خوف، جایز نمی باشد. و اگر بر مال مورد توجه او یا بر مال‏‎ ‎‏مورد توجه برادر مسلمانش خوف باشد، ترک قتل او جایز است. و این بر اذن از امام ‏‏علیه السلام‏‏ یا‏‎ ‎‏نایب او توقف ندارد. و همچنین است حال اگر بعضی از ائمه ‏‏علیهم السلام‏‏ را ناسزا بگوید. و در‏‎ ‎‏ملحق نمودن حضرت صدیقۀ طاهره ـ سلام الله علیها ـ به آنان وجهی است، بلکه اگر سبّ‏‎ ‎‏آن حضرت به سبّ پیغمبر ‏‏صلی الله علیه و آله وسلم‏‏برگردد بدون اشکال به قتل می رسد.‏

‏‏دوم: ‏‏کسی که ادعای نبوت نماید قتل او واجب است و خون او برای کسی که ادعای‏‎ ‎‏نبوت را از او شنیده، مباح است، مگر این که خوف داشته باشد، چنان که گذشت. و کسی که‏‎ ‎‏بر ظاهر اسلام باشد و بگوید: «نمی دانم که محمّد بن عبدالله ‏‏صلی الله علیه و آله وسلم‏‏ راستگو است یا نه» به‏‎ ‎‏قتل می رسد.‏

‏‏سوم: ‏‏کسی که عمل به سحر نماید اگر مسلمان باشد کشته می شود؛ و اگر کافر باشد،‏‎ ‎‏تأدیب می شود. و سحر با اقرار ثابت می شود و احوط (وجوبی) آن است که دو مرتبه اقرار‏‎ ‎‏نماید و با بیّنه هم ثابت می شود. و اگر سحر را به جهت باطل نمودن مدعی نبوت یاد بگیرد‏‎ ‎‏اشکالی ندارد، بلکه چه بسا واجب باشد.‏

‏‏چهارم: ‏‏هر آنچه که از حقوق الله تعالی تعزیر در آن است، با اقرار ثابت می شود و‏‎ ‎‏احوط اولی آن است که دو مرتبه باشد. و با دو شاهد عادل هم ثابت می شود.‏

‏‏پنجم: ‏‏هر کسی که ترک واجب نماید یا مرتکب حرام شود، پس امام ‏‏علیه السلام‏‏ و نایب او حق‏‎ ‎‏دارد او را تعزیر نماید به شرطی که از گناهان کبیره باشد و تعزیر کمتر از حدّ می باشد و‏‎ ‎‏مقدار آن به نظر حاکم است و احوط (وجوبی) برای حاکم در موردی که دلیلی بر مقدار آن‏‎ ‎‏دلالت ننماید این است که از کمترین حدود، تجاوز ننماید.‏

‏‏ششم: ‏‏گفته شده که مکروه است در تأدیب بچه به بیشتر از ده تازیانه، زده شود، ولی‏‎ ‎‏ظاهر آن است که تأدیب او به حسب نظر مؤدب و ولیّ می باشد؛ پس چه بسا مصلحت‏‎ ‎‏اقتضا می کند که کمتر باشد و چه بسا اقتضای بیشتر داشته باشد، و تجاوز از مقدار حدّ‏‎ ‎‏جایز نیست، بلکه نباید از تعزیر بالغ تجاوز کند، بلکه احوط (وجوبی) است که کمتر از‏‎ ‎‏تعزیر او باشد و احوط از آن، اکتفا به شش یا پنج می باشد.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎