ختم و دعاء

‏‏ختم و دعاء‏

‏‏     ‏‏مناسب بود که ما این رساله را تتمیم کنیم به ذکر موانع معنویّۀ صلوة از‏‎ ‎‏قبیل ریا و عجب و امثال آن، لکن به واسطۀ آن که در کتاب ‏‏اربعین‏‎[1]‎‏ در‏‎ ‎‏شرح بعض احادیث، در این موضوعات شرحی مذکور داشتیم، و اینک به‏‎ ‎‏واسطۀ کثرت اشتغال و تشتّت قوای فکریّه معذور از این خدمت می باشم،‏‎ ‎‏لهذا این اوراق را با اعتراف به نقص و تقصیر ختم، و از ارباب نظر پاک عفو‏‎ ‎‏خطا می طلبم، و به دعای خیر آنان و نفس کریم آنها نیازمندم.‏

‏‏     بار خداوندا که ما بندگان ضعیف را بی سابقۀ خدمت و طاعتی یا احتیاج‏‎ ‎‏به بندگی و عبادتی با تفضّل و عنایت و محض رحمت و کرامت لباس هستی‏‎ ‎‏پوشانیدی، و به انواع نعمتهای روحانی و جسمانی و اصناف رحمتهای باطنی‏‎ ‎‏و ظاهری مفتخر فرمودی، بی آن که از نبود ما خللی در قدرت و قوت تو راه‏‎ ‎‏یابد، یا از بود ما به عظمت و حشمت تو چیزی افزاید، اکنون که سرچشمۀ‏‎ ‎‏رحمانیّت تو جوشید و چشم خورشید جمال جمیل تو درخشید و ما را به بحار‏‎ ‎‏رحمت مستغرق و به انوار جمال منوّر فرمود، نقایص و خطیئات و گناهان و‏‎ ‎‏تقصیرات ما را نیز به نور توفیق باطنی و دستگیری و هدایت سرّی جبران فرما،‏‎ ‎‏و دل سر تا پا تعلّق ما را از تعلّقات دنیاویّه برهان و به تعلّق به عزّ قدس خود‏‎ ‎‏آراسته نما.‏

‏‏     بارالها، از طاعت ما ناچیزان بسطی در ملک تو حاصل نشود، و از‏‎ ‎‏سرپیچی ما نقصی در مملکتت راه نیابد، و از عذاب و شکنجۀ گناهکاران‏‎ ‎‏نفعی به تو عاید نگردد، و از بخشش و رحمت افتادگان نقصانی در قدرت تو‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏حاصل نشود، عینِ ثابت خطاکاران طالب رحمت است و فطرت ناقصانْ‏‎ ‎‏طلبکار تمامیت، تو خود بالطف عمیم با ما رفتار فرما و به سوء استعداد ما نظر‏‎ ‎‏نفرما.‏

‏‏     ‏‏اِلهی، اِنْ کُنْتُ غَیْرَ مُسْتَأْهِلٍ لِرَحْمَتِکَ، فَاَنْتَ اَهْلٌ اَنْ تَجُودَ عَلَیَّ بِفَضْلِ‏‎ ‎‏سَعَتِکَ. اِلهی، قَدْ سَتَرْتَ عَلیَّ ذُنوباً فِی الدُّنْیا، و اَنا اَحْوَجُ اِلی سَتْرِها عَلَیَّ مِنْکَ فِی‏‎ ‎‏الاُْخْریٰ. اِلهی، هَبْ لِی کَمالَ الاِْنْقِطٰاعِ اِلَیْکَ؛ وَ اَنِرْ اَبْصارَ قُلوبِنا بِضِیاءِ نَظَرِها‏‎ ‎‏اِلَیْکَ حَتّیٰ تَخْرِقَ اَبْصٰارُ القُلُوبِ حُجُبَ النّوُرِ، فَتَصِلَ اِلیٰ مَعْدِنِ الْعَظَمَة.‏‎[2]‎

‏‏    ‏‏تا این جا به تقدیر الهی جلّ و علا کلام ما ختم شد، حامِداً شاکِراً علی‏‎ ‎‏نَعْمائِهِ، مُصلِّیاً عَلَی محمَّدٍ و آلِهِ الطّاهرین. به تاریخ روز دوشنبه دوم ربیع‏‎ ‎‏الثانی هزار و سیصد و شصت و یک (1361) قمری.‏‎[3]‎

‏
‏‎

‎

‏‎ ‎

‏‎

‎