فائدةٌ عرفانیة

‏‏فائدةٌ عرفانیةٌ‏

‏‏     ‏‏بدان ای عبد سالک که حصر «عبادت» و «استعانت» به حق نیز از‏‎ ‎‏مقامات موحّدین و مدارج کاملۀ سالکین نیست؛ زیرا که در آن دعوی است که‏‎ ‎‏منافی با توحید و تجرید است؛ بلکه رؤیت عبادت و عابد و معبود و مستعین و‏‎ ‎‏مستعانٌ به و استعانت منافی با توحید است. و در توحید حقیقی که به قلب‏‎ ‎‏سالک جلوه کند، این کثرات مستهلک و رؤیت این امور مضمحل است.‏‎ ‎‏بلی، کسانی که از جذبۀ غیبیّه به خود آمده و مقام صحو برای آنها حاصل‏‎ ‎‏شده، کثرتْ حجاب آنها نیست. زیرا که مردم چند طایفه اند:‏

‏‏     گروهی محجوبانند؛ چون ما بیچارگان فرورفته در حجب ظلمانی‏‎ ‎‏طبیعت.‏

‏‏     و گروهی سالکانند، که مسافر الی اللّه و مهاجر به سوی بارگاه قدسند.‏‎ ‎‏     و گروهی واصلانند، که از حجب کثرت خارج و اشتغال به حق دارند و‏‎ ‎‏از خلق غافل و محجوبند؛ و از برای آنها صعق کلی و محو مطلق حاصل‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏شده.‏

‏‏     و یک گروه راجعان الی الخلق هستند، که سمت مکمِّلیّت و هادویّت‏‎ ‎‏دارند؛ چون انبیاء عظام و اوصیاء آنها علیهم السلام. و این طایفه با آن که در‏‎ ‎‏کثرت واقع و به ارشاد خلق مشغولند، کثرت حجاب آنها نیست و از برای آنها‏‎ ‎‏مقام برزخیّت است. ‏

‏‏     بنابراین ‏‏اِیّاکَ نَعْبُدُ و اِیّاکَ نَسْتَعین‏‏ به حسب حالات این طوایف فرق‏‎ ‎‏می کند: پس، از ما محجوبان صرف ادّعا و صورت است. پس، اگر تنبّه بر‏‎ ‎‏حجاب خود پیدا کنیم و نقصان خود را دریابیم، به هر اندازه ای که از نقصان‏‎ ‎‏خود مطّلع شویم، عبادت ما نورانیّت پیدا کند و مورد عنایت حق تعالی شود.‏‎ ‎‏و از سالکان به اندازۀ قدم سلوکْ نزدیک به حقیقت است. و از واصلان نسبت‏‎ ‎‏به رؤیت حقْ حقیقت است؛و نسبت به رؤیت کثرتْ صِرف صورت و جری بر‏‎ ‎‏عادت است. و از کاملانْ صرف حقیقت است؛ پس نه آنها حجاب حقّی‏‎ ‎‏دارند و نه حجاب خلقی.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎