‏‏تنبیه عرفانی‏

‏‏تنبیه عرفانی‏

‏‏     ‏‏چنانچه در آن دو سورۀ مبارکه که گذشت گفته شد، اظهر آن است که‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏بسم اللّه ‏‏ هر سوره متعلّق به خود آن سوره باشد. بنابر این، در سورۀ مبارکۀ‏‎ ‎‏«قدر» چنین می شود که حقیقت شریفۀ قرآنیّه و لطیفۀ مقدّسۀ الهیّه را باسم‏‎ ‎‏اللّه ، که حقیقت جمعیّۀ اسمائیّه و اسم اعظم ربوبی است و متعیّن به رحمت‏‎ ‎‏مطلقۀ «رحمانیّه» و «رحیمیّه» است، در لیلة القدر محمدیّه صلّی اللّه علیه و آله‏‎ ‎‏نازل فرمودیم؛ یعنی، ظهور قرآن تبع ظهور جمعی الهیّت و قبض و بسط‏‎ ‎‏«رحیمیّت» و «رحمانیّت» است؛ بلکه حقیقت قرآن مقام ظهور حضرت اسم‏‎ ‎‏اللّه الاعظم است به ظهور «رحمانیّت» و «رحیمیّت» و جامع جمع و تفصیل‏‎ ‎‏است؛ از این جهت، این کتاب شریف «قرآن» است و «فرقان» است؛ چنانچه‏‎ ‎‏روحانیّت رسول ختمی، و مقام مقدّس ولایت آن سرور، نیز قرآن و فرقان‏‎ ‎‏است و مقام احدیّت جمع و تفصیل است. ‏

‏‏     پس، ذات مقدّس به حسب این احتمال گویی چنین فرماید: ما به‏‎ ‎‏تجلّی به مقام اسم اعظم، که مقام احدیّت جمع و تفصیل است، به ظهور‏‎ ‎‏رحمت «رحمانیّه» و «رحیمیّه» قرآن را تنزّل دادیم در لیلۀ قدر محمدی. و‏‎ ‎‏چون در عالم فرق، بلکه فرق الفرق، فُرقانیّتی بین «قرآنین»، یعنی قرآن‏‎ ‎‏مکتوب منزل و قرآن منزل علیه یعنی کتاب الهی و حقیقت محمّدیّه، حاصل‏‎ ‎‏شده، در لیلۀ وصال وصل بین القرآنین و جمع بین الفرقانین فرمودیم؛ و به این‏‎ ‎‏اعتبار نیز این شب «لیلۀ قدر» ‏‏[‏‏است‏‏]‏‏ ولی قدر آن را به آن طور که شاید، جز‏‎ ‎‏خود حضرت خاتم النبیین صلّی اللّه علیه و آله که صاحب لیلة القدر است‏‎ ‎‏بالاصالة و اوصیاء معصومین او که صاحب آنند بالتّبعیّة، کسی نداند.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎