ایقاظٌ ایمانی

‏‏ایقاظٌ ایمانیٌ‏

‏‏     ‏‏بدان ای عزیز که ماتا در این حجب غلیظ عالم طبیعت هستیم و صرف‏‎ ‎‏وقت در تعمیر دنیا و لذائذ آن می کنیم و از حق تعالی و ذکر و فکر او غافل‏‎ ‎‏می باشیم، تمام عبادات و اذکار و قرائات ما بی حقیقت است ـ نه در ‏‏الحمدللّه ‏‎ ‎‏محامد را می توانیم به حق منحصر کنیم، و نه در ‏‏اِیّاکَ نَعْبُدُ وَ اِیّاکَ نَسْتَعین‏‏ راهی‏‎ ‎‏از حقیقت می پوییم؛ بلکه با این دعاوی بی مغز در محضر حق تعالی و ملائکۀ‏‎ ‎‏مقربین و انبیاء مرسلین و اولیاء معصومین رسوا و سرشکسته هستیم. کسی که‏‎ ‎‏زبان حال و قالش مشحون به مدح اهل دنیا است، چه طور ‏‏الحمدللّه ‏‏ گوید؟ و‏‎ ‎‏کسی که وجهۀ قلبش طبیعی و بویی از الهیّت در آن نیست و اعتماد و اتکالش‏‎ ‎‏به خلق است، با چه زبان ‏‏اِیّاکَ نَعْبُدُ وَ اِیّاکَ نَسْتَعین‏‏ گوید؟ پس اگر مرد این‏‎ ‎‏میدانی، دامن همّت به کمر زن و با شدّت تذکّر و تفکّر در عظمت حقّ و ذلّت و‏‎ ‎‏عجز و فقر مخلوق، در اوائل امر این حقایق و لطایف را که در خلال این رساله‏‎ ‎

‏
‏‎

‎‏مذکور شد به قلب خود برسان و دل خود را به ذکر حق تعالی زنده کن تا بویی از‏‎ ‎‏توحید به شامّۀ قلبت برسد، و بامدد غیبی راهی به نماز اهل معرفت پیدا کنی.‏‎ ‎‏و اگر مرد این میدان نیستی، لااقل نقص خود را نصب العین خود کن و به ذلّت‏‎ ‎‏و عجز خود توجّه کن، و از روی خجلت و شرمساری قیام به امر کن و از دعوی‏‎ ‎‏عبودیّت حذر کن؛ و این آیات شریفه را که به لطایف آن متحقّق نیستی یا از‏‎ ‎‏زبان کمّل بخوان، و یا صرف قرائت صورت قرآن در نظرت باشد که اقلاً‏‎ ‎‏دعوی باطل و ادعای کاذب نکنی.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎