گُلزارِ جٰان
با که گویم غم دل جُز تو که غمخوار منی
همه عالم اَگرم پُشت کند یار منی
دل نبندم بکسی روی نیارم به دری تا تو رؤیای منی، تا تو مَددکار منی
راهی کوی توام قافله سالاری نیست غم نباشد که تو خود قافله سٰالار منی
بچمن روی نیٰارم نروم در گُلزار تو چمن زار من استیّ و تو گُلزار منی
دردمندم نه طبیبی نه پرستاری هست دلخوشم چون تو طبیب و تو پرستار منی
عاشقم سوخته ام هیچ مَددکاری نیست
تو مَددکار منِ عٰاشق و دلدار منی