خانقاهِ دل
اَلا یا ایها السٰاقی بُرون بر حَسرت دلها
که جٰامت حل نماید یکسره اَسرار مشکلهٰا
بمی بَربند راه عقل را از خانقاه دل که این دارالجُنون هرگز نباشد جٰای عاقلها
اگر دل بُسته ای بَر عشق جانان جای خالی کُن که این میخٰانه هرگز نیست جز مأوای بیدلها
تو گر از نشئۀ می کمتر از آنی بخود آئی بُرون شو بی درنگ از مرز خلوتگاه غافلها
چه از گلهٰای باغ دوست رنگ آن صنم دیدی جُدا گشتی ز باغ دوست(یار) دریاها وَ ساحلهٰا
تو راه جنّت و فردوس را در پیش خود دیدی جُدا گشتی ز راه حقّ وَ پیوستی بباطلهٰا
اگر دل داده ای بَر عالم هستی و بالاتر
بخود بَستی ز تار عنکبوتی بَس سلاسلها