سَراپَردۀ عشق
باید از رفتن او جامه به تن پاره کنم
دَرد دل را به چه انگیزه توان چاره کنم
در میخانه گشایید به رویم که دمی دَرد دل را به می و سٰاقی میخواره کنم
مگذارید که دَرد دل من فاش شود که در پیر خرابات ز غم پاره کنم
سرِ خُم باد سَلامت که به غمخواری آن ذره دل پَردۀ عشق تو چو خُمپاره کنم
از سَراپردۀ عِشقش بدرآیم روزی ساکنان سَر کویش همه آواره کنم
رُخ نما ای بُت هَرجایی بی نام و نشان
تا ز سیلی دل خود همسر رُخساره کنم