عطر یار
ما ندانیم که دلبستۀ اوئیم هَمه
مست و سَرگشتۀ آن روی نکوئیم همه
فارغ از هر دو جهٰانیم و ندانیم که ما دَر پی غمزه او بادیه پوئیم هَمه
ساکنان دَر میخانۀ عشقیم مُدام از ازل مَست از آن طرفه سبوئیم هَمه
هَرچه بوئیم ز گلزار گلستان وی است عطر یار است که بوئیده و بوئیم هَمه
جُز رُخ یار جمٰالی و جمیلی نبود در غم اوست که در گفت و مگوئیم هَمه
خود ندانیم که سرگشته و حیران همگی
پی آنیم که خود روی بروئیم هَمه