سایۀ عشق
بی هوای دوست، ای جٰان دلم، جانی ندارم
دردمندم، عاشقم، بی دوست درمانی ندارم
آتشی از عشق در جانم فکندی، خوش فکندی من که جُز عشق تو آغازی و پٰایانی ندارم
عشق آوردم در این میخانه با مشتی قلندر پر گشایم سوی سٰامانی که سٰامانی ندارم
عالم عشق است هر جا بنگری از پست و بالا سایۀ عشقم که خود پیدا و پنهانی ندارم
هرچه گوید عشق گوید، هرچه سازد عشق سٰازد من چه گویم، من چه سازم، من که فرمانی ندارم
غمزه کردی، هرچه غیر از عشق را بُنیان فکندی غمزه کُن بر من که غیر از عشق بُنیانی ندارم
سر نهم در کوی عشقت، جٰان دهم در راه عشقت من چه می گویم که جُز عشقت سَر و جانی ندارم
عاشقم، جز عشق تو در دَست من چیزی نباشد
عاشقم، جز عشق تو، بر عشق بُرهٰانی ندارم