نامه 1368/1/6 حضرت امام

‏‏چند روز قبل از بردن نامه 6 / 1 / 1368 به منزل آقای منتظری، اخوی ‏‎ ‎
‏‎

‎‏(حجت‌الاسلام محمد علی انصاری) به منزل ما آمد و گفت چنین ‏‎ ‎‏ماجرایی در پیش است و امام هم دارد از آبروی خویش مایه می‌گذارد. ‏‎ ‎‏خیلی با هم بحث کردیم که آیا این تنها راه چاره است؟ چند روز بعد در ‏‎ ‎‏تاریخ 6 فروردین 1368 همراه برادرم به جایی در حومه تهران رفته ‏‎ ‎‏بودیم. آن زمان هنوز «تلفن همراه» نبود، از سوی دفتر امام با دادن ‏‎ ‎‏مشخصات خودرو به پلیس راه اطلاع دادند که کار ضروری پیش آمده و ‏‎ ‎‏سریعا به دفتر مراجعه کنید. برادرم را خواسته بودند تا شخصا نامه ‏‎ ‎‏معروف امام (6 / 1 / 68) را به آقای منتظری برساند. بلافاصله به راه افتادیم ‏‎ ‎‏نزدیک غروب به منزل آقای منتظری در قم رفتیم. از دفتر امام اطلاع داده ‏‎ ‎‏شده بود که نامه امام در راه است و توسط فلانی تحویل خواهد شد. آنها ‏‎ ‎‏منتظر بودند، به محض ورود، برادرم به اندرونی رفتند و نامه امام را به ‏‎ ‎‏آقای منتظری تحویل دادند. پس از آن حجت‌الاسلام شیخ حسن ‏‎ ‎‏ابراهیمی سوار ماشین ما شد و حدود یک ساعت درباره ابعاد حادثه در ‏‎ ‎‏شرف وقوع و راه‌های کاهش آثار منفی آن گفتگو کردیم. ‏

‏‏برشماری علل این حادثه و افسوس بر آن فایده‌ای نداشت. نصایح ‏‎ ‎‏قبلی امام و تلاش جمع کثیری از اصحاب امام و دوستان آیت‌الله منتظری ‏‎ ‎‏طی چند سال قبل از آن، قطع نفوذ کسانی که در بیت ایشان برای پیشبرد ‏‎ ‎‏مقاصدشان راه رویارویی ایشان و امام را در پیش گرفته بودند متأسفانه به ‏‎ ‎‏نتیجه نرسیده بود. شاید اگر شهید محمد منتظری با توجه به فراست و ‏‎ ‎‏تجارب فراوان سیاسی که داشت، می‌بود حضور وی کفه نیروهای حاضر ‏‎ ‎‏در بیت آقای منتظری و چهره‌هایی نظیر آقای ابراهیمی را که از وضع ‏‎ ‎
‏‎

‎‏موجود رنج می‌بردند و مصلحت انقلاب و ایشان را در همراهی کامل با ‏‎ ‎‏امام و مردم می‌دیدند، سنگین‌تر می‌نمود. به هر حال تقدیر به گونه‌ای ‏‎ ‎‏دیگر رقم خورده بود. ‏

‏‏امام خمینی پس از یک دوره طولانی و بسیار پر ملالی که مکاتبه‌ها و ‏‎ ‎‏گفتگوها و پیک‌ها و نصایح نتیجه‌ای نبخشیده، اینک تصمیم خویش را ‏‎ ‎‏گرفته بودند. محور گفتگوی ما و آقای ابراهیمی در آن روز، چگونگی ‏‎ ‎‏مواجهه آقای منتظری و بیت ایشان در این ماجرا بود. امام خمینی بر ‏‎ ‎‏انتشار نامه و در جریان قرار گرفتن مردم تأکید کرده بودند. تلاش‌های ‏‎ ‎‏گسترده‌ای در سطح سران نظام و اعضای هیأت رئیسه مجلس خبرگان ‏‎ ‎‏برای درخواست از امام در عدم انتشار نامه و تلطیف مضمون آن همان ‏‎ ‎‏روز و روز بعد به وقوع پیوست. هیأت رئیسه مجلس خبرگان در همین ‏‎ ‎‏رابطه خدمت امام خمینی رسیدند. از سوی دیگر آقای منتظری نیز در ‏‎ ‎‏نامه 7 / 1 / 68 خویش با تصریح بر اینکه نامه در جواب نامه 6 / 1 / 68 ‏‎ ‎‏حضرت امام نوشته‌اند تأکید کردند که بقاء ثبات نظام اسلامی مرهون ‏‎ ‎‏اطاعت از رهبری امام است و ایشان خود را ملزم به اطاعت و اجرای ‏‎ ‎‏دستورات امام می‌دانند. ایشان در این نامه عدم آمادگی خود را برای قائم ‏‎ ‎‏مقامی رهبری صراحتا اعلام کردند و از امام خواستند که اجازه دهند به ‏‎ ‎‏درس و بحث علمی بپردازند. مجموعه این رایزنی‌ها و نشست‌ها و ‏‎ ‎‏مکاتبه‌ها سرانجام به تحریر نامه 8 / 1 / 68 رهبر کبیر انقلاب منتهی گردید ‏‎ ‎‏که باید از این دو نامه به عنوان آخرین میثاق مکتوب آقای منتظری و ‏‎ ‎‏امام نام برد. ‏

‎

‏‎ ‎

‏‎

‎