اخلاق و سلوک سیاسی امام

‏‏حضرت امام همیشه به وحدت و مصلحت نظام توجه داشتند. حتی ‏‎ ‎‏اگر حرفی برخلاف نظرشان‌ ـ چه در حضورشان و چه در پشت سر‌ ـ ‏‎ ‎‏زده می‌شد، نشنیده می‌گرفتند. برای اینکه نکند طرح آن مسائل سبب ‏‎ ‎‏اختلافی شده و ارکان نهضت را متزلزل نماید. ‏

‏‏روزی در خدمت آن حضرت بودیم و دو نفر از نمایندگان دوره اول ‏‎ ‎‏مجلس هم حضور داشتند. یکی از نمایندگان در خلال صحبتش از امام ‏‎ ‎‏بسیار ستایش و تمجید کرد. قیافه امام درهم شد و پس از اتمام صحبت ‏‎ ‎‏او اولین نکته‌ای که فرمودند این بود که: خدا نکند من باور بکنم آنچه را ‏‎ ‎‏که این آقا درباره من گفتند. ‏

‏‏آن چه از برخورد آن بزرگوار استنباط کردم اینکه مقام و موقعیت در ‏‎ ‎‏شخصیت آن حضرت تغییری به وجود نیاورده بود و از اینکه او را مدح ‏‎ ‎
‏‎

‎‏و ستایش بگویند ناراحت می‌شدند. یا کسانی می‌آمدند و امام را به عنوان ‏‎ ‎‏یک مرجع و رهبر انقلاب اسلامی و شخصیتی که احیاگر اسلام در سطح ‏‎ ‎‏جهان است مخاطب قرار می‌دادند. آیا این عناوین در رفتار امام تغییری ‏‎ ‎‏به وجود آورده بود که نگاه و برخورد امام عوض شده باشد!؟ هرگز. ‏‎ ‎‏یعنی آنچه ما دیدیم از همان اوایل، برخورد طبیعی و راحت امام با ‏‎ ‎‏مسئولین و مردم بود. چنانکه روزی در خدمتشان بودیم و یکی از ‏‎ ‎‏دوستان حرف‌های خوشمزه می‌زد و امام در حضور اعضای شورای ‏‎ ‎‏انقلاب فرهنگی و هیأت دولت می‌خندیدند و آدم احساس می‌کرد که ‏‎ ‎‏امام به طور طبیعی مثل یک فرد عادی برخورد می‌کنند. در جلساتی که ما ‏‎ ‎‏در محضر ایشان به همراه پنج، شش نفر داشتیم، امام همیشه با احترام و ‏‎ ‎‏تواضع و خوشرویی گوش می‌دادند و حرف‌ها و گزارش‌ها را ‏‎ ‎‏می‌شنیدند، بعد هم توصیه‌هایی می‌کردند. سپس اگر بعضی از دوستان ‏‎ ‎‏حرف‌های خصوصی داشتند، امام وقتی را اختصاص می‌دادند از جمله ‏‎ ‎‏خود من دو سه بار سؤالات خصوصی از امام کردم. ‏

‏‏در یکی از جلسات که با رؤسای دانشگاه‌ها در خدمت ایشان بودیم، ‏‎ ‎‏یکی از آنها که فرزند یکی از وعاظ معروف گذشته بود گفت: من پسر ‏‎ ‎‏فلان هستم. امام فرمودند: رحمت‌الله علیه. منظورم بر آن هست که امام ‏‎ ‎‏خیلی ساده برخورد می‌کردند. البته ما جایگاه و حد خودمان را در محضر ‏‎ ‎‏آن حضرت رعایت می‌کردیم. ‏

‏‏جلسات با امام بسیار آموزنده بود چنانکه اگر نشستی، چند ساعت ‏‎ ‎‏طول می‌کشید، ایشان با حوصله بدون آنکه ابراز خستگی بنمایند به همه ‏‎ ‎
‏‎

‎‏حرف‌ها گوش داده و موضوعات را رسیدگی می‌فرمودند و سپس ‏‎ ‎‏توصیه‌ها و دستورات لازم را می‌دادند. امام جامعیت داشتند، هم سیاسی ‏‎ ‎‏بودند و نیز فقیه و متعبد و عارف. ایشان بر مسائل مختلف احاطه داشته ‏‎ ‎‏و با گروه‌ها و اشخاص مختلف از رده‌های گوناگون نشست و برخاست ‏‎ ‎‏کرده و به نظرها و اندیشه‌های آنان توجه می‌نمودند. ‏

‏‏آن حضرت در انتخاب مسئولین به تقوا اهمیت می‌دادند حتی در ‏‎ ‎‏انتخاب کارگزاران جزء بیت‌شان این موضوع را مد نظر قرار می‌دادند. ‏‎ ‎‏مورد نظر ایشان تقوا بود. امام وسعت بالائی در تحمل اندیشه مخالف ‏‎ ‎‏داشتند. ‏

‎

‏‎ ‎

‏‎

‎