مطایبه و شوخی امام

‏‏این روح عظیم و جدی از شادابی و لطافتی خاص نیز برخوردار بود ‏‎ ‎‏و به آنچه در پیرامونش طنز و شوخی می‌نمود توجه می‌کردند، چنانکه ‏‎ ‎‏روزی خاطراتی را از دوران طلبگی‌شان برایمان نقل کرد و از جوانی ‏‎ ‎‏خود می‌گفت که ما در همین مدرسه فیضیه با چند نفر از طلاب جوان ‏‎ ‎‏در طبقه پایین بودیم. روزی عالم خیلی محترمی از یکی از شهرها به ‏‎ ‎‏حجره ما می‌آمد. عمامه او فوق العاده بزرگ بود یعنی تا آن زمان ما ‏‎ ‎‏عمامه به آن بزرگی ندیده بودیم. او عبا و عمامه خود را به زمین گذاشت ‏‎ ‎‏و برای تجدید وضو رفت ما از آن عمامه تعجب کرده بودیم فورا من آن ‏‎ ‎‏را در یک دستمال پیچیدم و به دکان نانوایی که نزدیک مدرسه فیضیه بود ‏‎ ‎‏بردم و به نانوا گفتم این را وزن کن، با ترازو کشید نمی‌دانم یک من (سه ‏‎ ‎
‏‎

‎‏کیلو) و یا نیم من بود و فورا آوردیم تا ایشان برگردد، سرجایش ‏‎ ‎‏گذاشتیم. ‏

‏‏یک همشهری به نام آقای شیخ عبدالله خویی داشتیم خیلی فقیر و ‏‎ ‎‏بیچاره و آشفته بود، و خط بدی نداشت. به خاطر اینکه کمکی به ایشان ‏‎ ‎‏کرده باشد یک نسخه از کتاب ‏‏مصباح‏‏ ‏‏الهدایة‏‏ را (آن وقت چاپ نشده بود ‏‎ ‎‏ولی نسخه خطی آن در دست طلاب بود) به او داده بود که بنویسد او ‏‎ ‎‏هم در انتهای کتاب نوشته بود این را نوشتم برای وارث علم کلینی. ‏‎ ‎‏حاج‌آقا روح‌الله خمینی می‌خندیدند و به من نشان دادند و گفتند: ‏‎ ‎‏همشهری شما نوشته است. ‏

‏‏روزی دیگر آقا به حجره من آمدند. ما آش درست کرده بودیم ‏‎ ‎‏هم‌حجره‌ای من حاج‌آقا علی صافی بود. من در آش، برنج هم ریخته ‏‎ ‎‏بودم. آن وقت به حاج‌آقا علی گفتم: حاج‌آقا علی این‌ آش اجزایش قاطی ‏‎ ‎‏نشده، برنج‌هایش رفته پایین. آقای خمینی خندیدند و گفتند: یعنی ‏‎ ‎‏می‌خواهید بگویید که به حجره پایین رفته است! گفتم: پس چه بگویم؟ ‏‎ ‎‏گفتند: بگو رفته زیر و به اصطلاح قاطی نشده با سبزی و اینها. ‏

‏‏در آن روزگار در قم مشهور بود که امام در سال 1314 با فروش ‏‎ ‎‏مقداری از کتاب‌هایشان عازم سفر حج می‌شوند در آن سفر امام به همراه ‏‎ ‎‏سلیمان میرزا اسکندری (مؤسس حزب توده)‏‎[1]‎‏ بوده‌اند. آقای خمینی ‏‎ ‎
‏‎

‎‏می‌گفتند سلیمان میرزا نماز شبش هم قطع نمی‌شد. این را آقای خمینی ‏‎ ‎‏به من گفتند که هرگز نماز شب سلیمان میرزا در آن سفر ترک نشد. امام ‏‎ ‎‏از این امر خیلی تعجب می‌کردند. ‏

‏‎ ‎

‏‎

‎