اولیای خدا سکوتشان با فکر است

‏‏اولیای خدا سکوتشان با فکر است‏

‏‏بنده در سال 1363 قمری (23 شمسی) پس از آنکه در حوزۀ علمیۀ همدان،‏‎ ‎‏«شرح لمعه» و «قوانین» را خواندم، به قم آمدم. در ابتدای ورود، شنیدم که‏‎ ‎‏عصرهای جمعه، حاج آقا روح اللّه ، که یکی از استادان و علمای بزرگ قم است ـ در‏‎ ‎‏آن زمان اینگونه مشهور بودند یک ساعت به مغرب مانده، در مدرسۀ فیضیه، زیر‏‎ ‎‏کتابخانه، درس اخلاق می گویند و جمعیت زیادی در آن جلسه شرکت می کنند. بعد‏‎ ‎‏از درس هم توسط حضرت آیت اللّه خوانساری، نماز جماعت اقامه می شد. بنده‏‎ ‎‏همان اولین جمعه شرکت کردم. حدیثی که آن روز محور بحث امام(ره) بود، این‏‎ ‎‏حدیث از حضرت امام صادق(ع) و پیغمبراکرم(ص) در معرفی و بیان صفات‏‎ ‎‏اولیاءاللّه بود‏‎[1]‎‏. نشانۀ اول اولیای خدا این است که سکوتشان توأم با فکر است، و‏‎ ‎‏غفلت و عدم توجه نیست. نشانۀ دوم این است که نگاهشان عبرت است. به هیچ‏‎ ‎‏چیز بانظر سطحی و ساده نمی نگرند، بلکه نگاهشان با عبرت گرفتن توأم است.‏‎ ‎‏نشانۀ سوم این که حرف می زنند، ولی حرفشان همه حکمت است. حکمت، آن‏‎ ‎‏کلامی است که براساس حقایق این عالم استوار است. کلامی است که به سعادت‏‎ ‎‏بشر، سعادت مادی و معنوی، کمک می کند. نشانۀ چهارم اینکه راه می روند و راه‏‎ ‎‏رفتنشان در میان مردم، برکت است. زیرا حرفشان و حرکتشان برای راهنمایی مردم‏
‏‎

‎‏و روشن کردن راه زندگی مردم است. پس از آن، شرکت در این جلسۀ پربرکت و‏‎ ‎‏تحول آفرین را یکی از کارهای خودم قرار دادم و هر جمعه در آن شرکت می کردم.‏‎ ‎‏آن درس، بسیار سازنده و کامل بود. آیات و احادیث، آمیخته با برداشت علمی،‏‎ ‎‏عرفانی و اخلاقی، با بیان بسیار رسا و وافی، از دل برمی خاست و بر دل می نشست‏‎ ‎‏و تحولی عمیق در شنونده ایجاد می کرد. مَدرس، مملو از جمعیت می شد و صفا و‏‎ ‎‏معنویت فضای مجلس را فرا می گرفت. حضرت امام با این بیان رسا و مطالبی که از‏‎ ‎‏تبحر در احادیث اسلامی، عرفانی و اخلاقی سرچشمه می گرفت و با خودساختگی‏‎ ‎‏و تهذیب نفس امام توأم بود، هر روز درس بزرگی از اخلاق می دادند و گامهایی در‏‎ ‎‏راه تکامل پیش می بردند.‏‎[2]‎

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

‏‎

‎