احتراز از پیچیده گویی

‏‏احتراز از پیچیده گویی ‏

‏‏اصولاً هر کسی در تدریس شیوۀ خاصی دارد، در ضمن آنکه خود درس نیز متناسب‏‎ ‎‏با موضوعش شیوۀ خاص تدریسش را می طلبد. در شیوۀ تدریس امام باید از دو‏‎ ‎‏دیدگاه بحث کرد؛ نخست آنکه در القای مطالب از چه شیوه ای استفاده می کردند؟‏‎ ‎‏دوم آنکه در درس فقه و اصول از چه روشی پیروی می نمودند؟ شیوۀ عمومی‏‎ ‎‏تدریس امام یا بیانشان در سخنرانیها بر این بود که از پیچیده گویی احتراز کرده،‏‎ ‎‏کوشش می کردند که مسائل نظری و فکری را که غالباً دور از درک اذهان عمومی‏‎ ‎‏است، با روشن ترین عبارات و مثالهای واضح ایراد کنند. حتی گاهی مسائل عقلی و‏‎ ‎‏فکری را که دور از حس و ماده است، در لباس مثال بیان می کردند. از این جهت‏‎ ‎‏درس حضرت امام و بیانات ایشان در حوزه از گیرایی خاصی برخوردار بود و کمتر‏‎ ‎‏کسی می توانست بگوید که «من از درس امام بهره نگرفته ام». البته به شرط آنکه‏‎ ‎‏استعداد فراگیری آن درس را داشته باشد. البته استادانی در حوزه بودند که از نظر‏‎ ‎‏علمی در مرحلۀ بالاتری قرار داشتند، اما آنان به کیفیت تدریس فکر نمی کردند و‏‎ ‎‏تمام توجهشان به مطلب و موضوع درس بود و به القای مطلب و لباس مثال فکر‏‎ ‎‏نمی کردند. اما امام به این نکات نیز توجه می کردند. برای ایشان هم موضوع درس و‏‎ ‎‏هم کیفیت تدریس آن موضوع مهم بود. به همین دلیل هم درس اخلاق ایشان و هم‏
‏‎

‎‏درس فقه و اصولشان گیرایی داشت.‏‎[1]‎

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

‏‎

‎