سیرابی عطش عرفانی از درسهای اخلاق امام

‏‏سیرابی عطش عرفانی از درسهای اخلاق امام ‏

‏‏سال 1317 یا 1318(ه . ش) برای تحصیل از نجف آباد به قم رفتم. با وجود آنکه‏‎ ‎‏بعضی از درسها را خوانده بودم، دوستان راهنمایی کردند که در مدرسۀ فیضیۀ قم‏‎ ‎‏آقایی هستند به نام آقا روح اللّه یا حاج آقا روح اللّه که پنجشنبه ها و جمعه ها درس‏‎ ‎‏اخلاق می گویند. پس از دو جلسه حضور در کلاس درس اخلاق، حالت کسی را‏‎ ‎‏پیدا کرده بودم که گویا گمشده ای را پیدا کرده است. مطالبی که ایشان می فرمودند با‏‎ ‎‏ذوق من خیلی سازگار بود. در واقع در این درس، آن عطش عرفانی ـ چه داشته و‏‎ ‎‏چه طالب داشتن بوده باشد ـ سیراب می شد. این درس تأثیر زیادی در روحیۀ من‏‎ ‎‏داشت، چرا که آن میل به شب زنده داری یا داشتن حالتهای عرفانی در من زنده‏‎ ‎‏شده بود و احساس می کردم که صاحب روحیۀ خوبی شده ام. البته این تأثیر فقط‏‎ ‎‏مخصوص طلبه هایی که در جلسه های درس شرکت کردند، نبود. بلکه وجود آن در‏‎ ‎‏دیگرانی که آنجا بودند، آشکار بود؛ از جمله بازاریهای قم که اغلب شرکت‏‎ ‎‏می کردند. گاهی من آشنایانی را که از مسافرت می آمدند ـ و چه بسا محصل نبودند ـ‏‎ ‎‏به مناسبتی به جلسۀ درس امام(ره) می بردم، خیلی لذت می بردند.‏

‏‏     مرحوم علامه مطهری هم به درس اخلاق خیلی علاقمند بودند. در واقع تعداد‏
‏‎

‎‏زیاد شرکت کنندگان غیرروحانی اثر خاصی روی طلبه ها می گذاشت. حتی علمای‏‎ ‎‏اصفهان ـ آنهایی که توجه بیشتری به تهذیب اخلاق طلبه ها داشتند مدام در‏‎ ‎‏موعظه های خود می فرمودند که: «در درس حاج آقا روح اللّه حاضر شوید».‏‎[1]‎

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

‏‎

‎