درس امام روش تحقیق بود
درس امام خیلی تحقیقی بود و تشریفاتی نبود. به حق می توانم بگویم که مدرسی
کتابسلسلۀ موی دوستصفحه 226 مجتهدپرور بود. چون درس ایشان امتیازی بر درسهای دیگر داشت. روش تدریس امام اینگونه بود که اضافه بر طرح آراء فقهای قدما و روایات و آراء فقهای عامه، با آن دقت نظری که خودشان می کردند در همه چیز خدشه می کردند. سپس احتمالاتی می داد و آن احتمالات را تقویت می کرد. دیگر یقین داشتیم ایشان می خواهد این احتمال را قبول بکند. وقتی که مطلب را خوب سر کرسی می نشاند یک مرتبه این احتمال را رد می کرد. سپس باز ا حتمال را رد می کرد. خلاصه یک حالت عجیب به ما دست می داد. درس ایشان به قول دانشگاهیها درست یک روش تحقیق بود. یعنی شاگرد را محقق بارمی آورد. شاگرد را طوری تربیت می کرد که هر حرفی را از هر کسی قبول نکند. به عبارتی به هر بحثی یک چرا وارد کند که این حالت بهترین صفت برای دانش پژوه است. لهذا این حالت در شاگردان امام هست و آنان محقق و اهل اشکال تربیت شده اند.
* * *
کتابسلسلۀ موی دوستصفحه 227