تیزبینی و استقامت فکر

‏‏تیزبینی و استقامت فکر‏

‏‏حضرت امام در مسائل علمی به طور مستقل به عمق آن مسائل می رسیدند و به این‏
‏‎

‎‏موضوع کمال اعتقاد را داشتند. این نیز به دلیل استعداد کاملی بود که خداوند به‏‎ ‎‏ایشان عطا کرده بود تا براساس یک تیزبینی و استقامت فکر، مسائل را بدون‏‎ ‎‏انحراف و تمایل به چپ و راست دریابند. گاهی پیش می آمد اگر در یک بحث فقهی‏‎ ‎‏شاگردان با نظر امام مخالفت می کردند، ایشان درنظر خودشان تردیدی راه‏‎ ‎‏نمی دادند. به یاد دارم یکی از افراد فاضل حاضر در درس ایشان، چیزی را برخلاف‏‎ ‎‏مطلب امام گفت و پس از آن بر گفتۀ خود پافشاری و سماجت کرد. وقتی متوجه شد‏‎ ‎‏که امام جوابی نمی دهد و او هم نمی تواند مطلب خود را اثبات کند، متوسل به قسم‏‎ ‎‏خوردن شد و گفت: «واللّه مطلب این است که من می گویم». در اینجا امام هم‏‎ ‎‏چاره ای ندیدند جز اینکه در جواب او، ایشان هم به قسم متوسل شوند. از این رو‏‎ ‎‏فرمودند: «واللّه اینطور نیست که شما می گویید». این ماجرا حکایت از اعتقاد کامل‏‎ ‎‏امام به نظرها و عقاید علمی خودشان می کند. در واقع حضرت امام طوری مطلب‏‎ ‎‏خودشان را بیان می فرمودند: و آن را با دلیل روشن پیاده می کردند که اغلب برای‏‎ ‎‏کسی جای اشکال باقی نمی ماند. یعنی برایش روشن می شد که واقعیت مطلب‏‎ ‎‏همین است.‏‎[1]‎

‏‏*  *  *‏

‏‏ ‏

‏‎ ‎

‏‎

‎