1ـ جلوگیری از نارضایتی

‏‏رهبر فرزانه انقلاب کم کاری را یکی از علت‌های نارضایتی مردم می دانستند و می فرمودند:‏

‏‏«من نمی فهمم کسی علاقه داشته باشد به مملکتش و آن وقت از مملکتش اجر ببرد و عمل نکند. خوب این اجرتی که اینها می گیرند در مقابل عمل است. اگر عمل کم بکنند، حرام است این اجرت جایز نیست استفاده بکنند از این. بنابراین، آنهایی که اعتقاد به اسلام و اعتقاد به مملکت خودشان و اعتقاد به این‏‎ ‎‏نهضت دارند، اینها باید عمل بکنند، بلکه زیاد کنند عملشان را که جبران بکنداین چیزهایی که در سابق بود و آن نقیصه‌هایی که در سابق بود جبران بشود.کم کاری اصلش معنا ندارد، حالا باید پُرکارتَر بشوند. دو مقابل کار بکنند. شما می بینید، که ادارات، می بینند، که الآن قشرهای مختلفی می روند حتی دربیابان‌ها ‏
‏‎

‎‏خدمت می کنند‏‎[1]‎‏ می روند در مدارس خدمت می کنند خوب، ادارات هم باید خدمت بکنند تا اجرتی که می گیرند اجرت مشروع باشد. ‏

‏‏من از خدای تبارک و تعالی می خواهم که همه ما را بیدار کند و همه ما را خدمتگزار این ملت، و همه ما به سعادت و سلامت این راه را- که راه الی آخرت و الی الله است- با سلامت طی بکنیم، که در وقتی که در مَعرَض حساب‏‎ ‎‏واقع می شویم، حسابمان سالم باشد و آبروی ما در پیشگاه خدا و اولیای خدا نریزد...» ‏‎[2]‎

‏‏رهبر انقلاب همواره به مدیران عالی کشور توصیه می نمودند که مراقب باشند در سازمان یا نهاد یا وزارتخانه‌های آنها نارضایتی مردمی نباشد، همچنان که در بیاناتشان تاکید بر این امر نموده و می فرمایند:‏

‏‏«اینها باید حالا فکر این معنا باشند، که مردم را داشته باشند و یکی از راههایش این است که وزارتخانه ها و ادارات یک جوری باشد که نارضایی ایجاد نکند.به نظر می آید که اگر چنانچه در هر وزارتخانه ای از طرف آقای رئیس جمهور‏‎ ‎‏یا فرض کنید که آقای نخست‌وزیر، یک چند، دوسه نفری باشند برای این معناکه اگر چنانچه در آن اداره، در آن وزارتخانه از خود اهالی وزارتخانه شکایت داشتند، به اینها بگویند. این اصل- نفس این کار- موثر است در این که در وزارتخانه ها اگر بنا باشد یک کاری انجام بشود، برخلاف نشود. شما می دانید که ما وارث- یک کسی هستیم- یک رژیمی هستیم که سرتاپای اداراتش، الّا یک عده ای، دنبال این بودند که منافع خودشان را حفظ کنند، و دنبال این بودند چه بکنند. ازآنها، هستند الآن در جمهوری اسلامی، نمی توانیم بگوییم نیستند،همه‏‎ ‎‏جا هستند، و ممکن است که اینهایی که هستند بخواهند مردم را‏‎ ‎‏ناراضی‏‎ ‎‏کنند.اصل خطش این باشد که مردم را ناراضی کنند چه بهتر این است که مردم را در ادارات ناراضی کنند. فرض کنید یک نفر برود در یک اداره ای، این جا کارش را خوب ‏

‏
‏‎

‎‏انجام ندهند، این به او مراجعه کند، آن به او مراجعه کند. من نمی گویم که هست این جور، لکن متوجه باشید که مبادا یک همچو مسائلی واقع بشود». ‏‎[3]‎

‏‏امام حتی به فن دستیابی به چنین امری به طور ملموس و واقع بینانه اشاره نموده و بر وجود ناظر و یا مرجع رسیدگی به شکایات مردمی تاکید می نمودند. ‏

‏‏امام با تاکید مجدد بر وجود رسیدگی به شکایات چنین می فرماید:‏

‏‏«و بهتر این است که یک همچو عملی انجام بگیرد که مردم هم توجه به این داشته باشند که یک مرجعی دارند که اگر در اداره یک کسی- یک ضد انقلابی- بود، خواست یک فضولی ای بکند، یک مرجعی دارند که به آن مرجع بروند مراجعه کنند. و هم، خود این عمل فی نفسه موثّر در این است که جلوگیری کند‏‎ ‎‏ازبعضی از امور». ‏‎[4]‎

‏‏امام در راه رسیدن به هدف الهی خود هر نوع مانع انحرافی را برداشته و بر این باور است که دستیابی به اهداف بلند مدت اسلامی بدون مردم همراهی میسر نیست و باید بدون هیچ ملاحظه‌ای موانع این میسر را بر طرف کرد. ‏

‏‏به هر حال ایشان وجود جمهوری اسلامی بدون مردم را بی‌معنا می شمرد و مردم را لازمه جمهوری اسلامی تلقی می کند چنانچه می فرماید:‏

‏‏«و بالاخره ما مردم را لازم داریم، یعنی، جمهوری اسلامی تا آخر مردم را می خواهد. این مردم اند که این جمهوری را به این جا رساندند و این مردم اند که باید این جمهوری را راه ببرند تا آخر.» ‏‎[5]‎‏ «در هر صورت ما باید دنبال این معنا باشیم که مردم را نگه داریم... بدون پشتیبانی مردم نمی شود کار کرد.»‏‎[6]‎