بنده از خودم خبر می دهم

‏‏بنده از خودم خبر می دهم‏‏ ‏

‏‏من اکنون خود شما را در این سؤالی که می خواهم بکنم حَکَم قرار می دهم و از شما به‏‎ ‎‏نظر انصاف، بعد از فکر و تأمّل، تصدیق می خواهم. و آن سؤال این است که اگر نبی اکرم،‏‎ ‎‏صلوات الله علیه و آله، که صادق و مصدّق است، به شما خبر دهد که اگر در تمام عمر‏‎ ‎‏عبادت خدا کنید و اطاعت اوامر او نمائید و ترک شهوات و خواهش نفس نمائید، یا در‏‎ ‎‏تمام عمر خلاف گفتۀ او کنید و مطابق میل نفسانی و شهوات خود رفتار کنید، در درجات‏‎ ‎‏آخرتِ شما فرقی نمی کند و در هر صورت شما اهل نجات هستید و بهشت خواهید‏‎ ‎‏رفت و از عذاب ایمن خواهید بود، نماز کنید یا زنا کنید تفاوتی ندارد، ولی رضای حق‏‎ ‎‏تعالی فقط در این است که شما عبادت او کنید و ثنا و مدح او نمائید و ترک شهوات خود‏‎ ‎‏و میلهای نفسانی را در این عالم نمائید، در مقابل این هم اجری نمی دهند و ثوابی عطاء‏‎ ‎‏نمی کنند، آیا شما از اهل معصیت می شدید یا اهل عبادت؟ شما ترک شهوات می کردید،‏‎ ‎‏و لذات نفسانی را بر خود برای رضای حق تعالی و خاطر خواهی او حرام می کردید یا‏‎ ‎‏نه؟ شما باز مواظبت به مستحبات و جمعه و جماعات می نمودید یا منغمر‏‎[1]‎‏ در شهوات‏‎ ‎‏و ملازم لهو و لعب و تغنیات‏‎[2]‎‏ و غیر ذلک می گردیدید؟ با یک نظر انصاف بدون‏‎ ‎‏ظاهرسازی و ریاکاری جواب دهید. بنده از خودم و کسانی که مثل خودم هستند خبر‏‎ ‎‏می دهم که اهل معصیت می شدیم و اطاعات را تارک و فاعل مشتهیات نفسانی‏‎ ‎‏می شدیم.‏

‏‏     پس، از این نتیجه حاصل شد که تمام کارهای ما برای لذات نفسانی و برای اداره‏‎ ‎‏کردن بطن و فرج است. ما شکم پرست و شهوت پرستیم: ترک لذت برای لذت بزرگتر‏‎ ‎‏می کنیم. وجهۀ نظر و قبلۀ آمال ما راه انداختن بساط شهوت است. نماز که معراج قرب‏‎ ‎‏الهی است ما بجا می آوریم برای قرب به زنهای بهشت! ربطی به تقرب حق ندارد؛‏‎ ‎‏مربوط به اطاعت امر نیست؛ با رضای خدا هزاران فرسنگ دور است.‏‎[3]‎

‏‏*  *  *‏

‎

‏‎ ‎

‏‎

‎