زیباترین تصویر معنویت

‏‏   روزی به همراهی شورای فرماندهی سپاه خدمت حضرت امام رسیدیم.‏‎ ‎‏قبل از ملاقات شاید بیش از یکساعت و نیم دم درب نشستیم. بسیار جالب و‏‎ ‎‏آموزنده بود. زیرا افرادی که آنجا چنین ولو شده و کسی به آنها توجهی‏‎ ‎‏نداشت، هر کدام شخصیتی بودند که لااقل در حوزه کاری آنها برای رسیدن‏‎ ‎‏به ملاقات هر کدام باید کلی وقت صرف می شد. یا مثلاً با ماشین های آنچنانی‏‎ ‎‏رفت و آمد می کردند ولی حالا برای رسیدن به دیدار یکی از بندگان خوب‏‎ ‎‏خدا چگونه با این وضع نشسته اند. در آن جمع علاوه بر شورای فرماندهی‏‎ ‎‏سایر مسئولین سپاه از جمله مسئولین جنگ و فرماندهان قرارگاهها و لشکرها‏‎ ‎‏هم حضور داشتند. ‏

‏‏   اما شخص امام در برخوردها و صحبت هایشان، نه تنها خستگی را از تن ها‏‎ ‎‏در می کردند بلکه با تواضع و برخورد خداپسندانه خود واقعاً ما را شرمنده‏‎ ‎‏می ساختند. بچه ها با صف داخل شده و امام هم به فرد فرد کسانی که وارد‏‎ ‎‏می شدند لبخند می زدند و بسیار احترام می نمودند. می گفتند بفرمائید. با اشاره‏‎ ‎‏احوالپرسی می کردند. حلاوت آن لحظه ای را که آن بزرگوار به چهرۀ من نگاه‏‎ ‎‏کردند، وصف ناشدنی است. چهره نورانی حضرت امام و لبخند آن بزرگوار‏‎ ‎‏زیباترین تصویر معنویت بود و عمیقترین تاثیر را از خود بر جای می گذاشت.‏‎ ‎‏در موقع نشستن خیلی خودمانی بودند. هیچگونه محدویتی قایل نمی شدند. به‏‎ ‎‏فراخور جا و مکان حتی تا نزدیکی حضرت امام هم نشسته بودیم. لباس آن‏‎ ‎‏بزرگوار بسیار ساده و تمیز بود. در صحبت هایشان واقعاً جمع را شرمنده‏‎ ‎‏کردند و بدین مضمون اظهار داشتند که کاش من موقعیت شما را داشتم. البته‏‎ ‎
‏‎

‎‏صحبت آن عزیز عمدتاً با رزمندگان بود ولی به همه اظهار لطف می کردند.‏

‏‏   از جمله محورهای صحبت آن بزرگوار تاکید بر ابعاد معنوی و خودسازی‏‎ ‎‏بود و نیز توجه و توصیه به وحدت و همدلی بین ارتش و سپاه. شاید کمترین‏‎ ‎‏جلسه ای بود که ایشان بر این امر تاکید نداشته باشند. همچنین بر حضور قوی‏‎ ‎‏شورای سپاه در میان رزمندگان و فعالتر نمودن جبهه دستور فرمودند.‏

‏‎

‎