مجله نوجوان 211 صفحه 4

گفتگو از محمد رضا طاهری اکبری دیلمقانی: امیدوارم روزی مجسمه‏هایم راه بروند موزۀ هنرهای معاصر تهران همیشه برای علاقمندان به هنرهای تجسمی پر از زیبایی و جذابیت است اما از زیباییهای آن اگر بگذریم، این روزها در قسمت کارشناس هنری این موزه مردی پنجاه و چند ساله نشسته که با لبخندی بر لب و چهره­‏ای مهربان هر روز میزبان هنرمندان جوان و نوجوانان پر شوری است که از راههای دور و نزدیک می­‏آیند تا سؤالاتشان را از او بپرسند و از تجربیات ارزشمندش استفاده کنند. استاد شاهرخ اکبری دیلمقانی از هنرمندان مطرح مجسمه‏سازی کشورمان است که بیش و پیش از هنر ارزشمند و جذابش، شخصیت متواضع و مهربان او مرا بر آن داشت که این گفتگوی کوتاه را با او ترتیب دهم. استاد دیلمقانی متولد سال 1334 در شهرستان خوی و فارغ­التحصیل رشتۀ معماری داخلی ساختمان از دانشگاه هنر در سال 1357 است. گفتگوی من با او می­‏تواند دریچۀ آشنایی بیشتر شما با این هنرمند خوب کشورمان باشد. زمینه‏های علاقمندی شما به هنرهای تجسمی و به ویژه مجسمه­سازی چگونه و از چه زمانی شکل گرفت و این علاقمندی چگونه به یک فعالیت حرفه‏­ای تبدیل شد؟ من از دوران دبیرستان به کار هنری علاقمند بودم و در آن سالها بیشتر نقاشی می­کردم اما یکی از مهمترین دلایل گرایش جدی من به هنر، یکی از معلمین آموزش هنر من در دوران دبیرستان بود که ایشان بسیار من را تشویق می­‏کردند و از من می­‏خواستند که در مسابقات مختلفی که در سطح آموزشگاههای تهران برگزار می‏­شد، شرکت کنم. شرکت در این مسابقات و عناوینی که در آنها کسب می‏­کردم، باعث شد انگیزه‏­های بیشتری در من برای ادامه کار به وجود بیاید. و