مجله نوجوان 203 صفحه 26

لیلا بیگلری قسمت ششم من جاسوس نیستم! جان سرش را از دریچه بیرون برد . نور بیرون چشمانش را زد و اجازه نداد که تشخیص دهد کجاست. تا چشمانش به نور عادت کند، صدای پرپر زدن چندین کبوتر را بالای سر خود شنید. ادی دستش را دراز کرد تا برای بیرون آمدن به جان کمک کند. جان با کمک ادی خودش را بالا کشید. حالا می‏توانست تشخیص دهد که کجاست؛ آنها در یک سولۀ کارخانه بودند. دستگاههای بلند پرس کنار هم ردیف شده بودند. معلوم بود که سالها از آنها استفاده نشده است. گرد و غبار غلیظی روی آنها را پوشانده بود. با پرواز کبوترهایی که انگار در قفس گیر افتاده بودند و راه خروج را گم کرده بودند، گرد و غبار در هوا پخش شد. غبار پخش شده در هوا ستونهایی از نور را پدیدار کرد. جان از پشت تانکر پایین پرید. ادی، تامی و هری به مگی کمک کردند تا از تانکر خارج شود. جان به سختی می‏توانست نفس بکشد، از صدای کبوترها که در فضای سوله می‏پیچید، کلافه بود. نمی‏توانست به اتفاقاتی که برایش افتاده بود فکر نکند. به ادی و مگی نگاه کرد؛ شاید آنها دروغ می‏گفتند! شاید مگی به زندگی اِلِسا و او حسودی می‏کرد! او در هنگام عروسی ساقدوش اِلِسا بود. آنها خیلی با هم دوست بودند. حتی هنگام تولد پسرشان، مگی اولین کسی بود که برای کمک به خانۀ آنها آمد. راستی او از کجا فهمیده بود که اِلِسا احتیاج به کمک دارد؟ شاید در منزل آنها دستگاه استراق سمع کار گذاشته بود! شاید... اِدی بار دیگر جان را صدا کرد. جان آنقدر در افکار ریز و درشت خود غرق شده بود که متوجه اطرافش نبود. ادی به او لبخندی زد و گفت: می‏خوای همین­جا وایسی؟ و به راه افتاد. جان به مگی که داشت با عصا راه می‏رفت نگاه کرد. آرام رو به مگی گفت: تو توی خونۀ من شنود گذاشته بودی! ادی که انگار متوجه حرف او نشده بود با تعجب به جان نگاه کرد. جان صدایش را بلند‏تر کرد و گفت: هِی مگی! تو توی خونۀ من شنود گذاشته بودی! صدای جان در فضای سوله پیچید و چند بار تکرار شد. همه متوقف