مجله نوجوان 203 صفحه 24

مهدی طهوری نام حسین (ع) ذکر من است حس عجیبی در نام «حسین» علیه‏السلام وجود دارد که هر بار می‏شنوی باز هم بی‏اندازه تازه است. با خودت تکرار می‏کنی «حسین، حسین، حسین، حسین...» و این احساس را داری که در هر بار بر زبان راندنش احساس تو با دفعۀ پیش متفاوت است. اگر شیعه باشی و مؤمن، نام «حسین» علیه‏السلام ذکر تو می‏شود برای یادآوری خداوند که هرکس حسین علیه‏السلام را زیارت کند، خدا را زیارت کرده است و هر کس به یاد حسین باشد، به یاد خدا بوده است. کودکی قرار است به دنیا بیاید و همه می‏دانند پسر است. هر کس نامی انتخاب کرده است و تو هم نامی در نظر داری. نامی که هم زیباست، هم نشان از مردانگی دارد: حسین! راستی حسین کیست؟ حسین کیست که عالمی واله و شیفتۀ او است؟ با خودت میگویی «نام نوزاد را باید حسین بگذارند تا او هم به حسین و معناهای حسین بیندیشد.» قربان ولیئی در ستایش خون خداوند 1 ضربانِ هستی تپش نفس وجود نَفَسُ بود و نبود ذکر خونین سجود «قاف» هر قبله و «میم» ملکوت 2 اینک کبوترانه­ترین لحظه­های من با نام تو گشایش درهای آسمان 3 هر هق هقی برایِ تو بی شبهه حق حق است 4 نام تو در گلوی قناری نام تو در پگاه بهاری تشویق رودخانه به رفتن ترغیبِ کوه به ماندن 5 قطعاً سبزینۀ بهشت مرهون مهربانی سیّالِ خون توست