مجله نوجوان 203 صفحه 9

کفش پرت می‏کنند و می‏خندند و در جاهای مختلف دنیا با این لنگه کفش جشنواره‏های شعر و داستان برگزار می‏شود. آخر مگر آدم مخش عیب کرده که مردم دنیا را اینقدر از خودش متنفّر کند؟ بوش خونسرد! حالا بوش هی شوخیهای بی­مزّه می‏کند که مثلاً من نترسیدم و خیلی هم خونسرد هستم. البته زیر چشمی اشاره می‏کند که پدر این خبرنگار تروریست را در بیاورند تا کسی جرأت نکند از این به بعد از این اقدامات تروریستی انجام دهد. وبلاگهای طرفدار بوش چنان از خونسردی و شجاعت بوش حرف می‏زنند که انگار پرزیدنت محبوبشان با آر- پی- جی مورد هدف قرار گرفته است و بر خلاف پیش‏بینی آژانسهای خبری جهان هنوز شلوارش خشک است! بوش می‏خواهد یک حرف حکیمانه بزند. او به حرفهای حکیمانه عادت دارد. کمی فکر می‏کند و می‏گوید: «شمارۀ کفشش 10 بود!» بیچاره جلال برادر عزیز، جلال جان طالبانی توی بد مخمصه‏ای گرفتار شده است. یعنی به درستی نمی‏داند که چه اتفاقی افتاده است. دلش می‏گوید که بوش یک جنایتکار جنگی است و خیلی هم آدمکش است اما نمی‏داند که چرا بوش مثل یک برادر کنار دستش ایستاده است. با خودش می‏گوید: «اصلاً به این موجود مهربان می‏آید که آدم خشنی باشد؟ نه! بوش یک رئیس جمهور خیلی باکلاس است و بدون شک هرکس به سمت بوش لنگه کفش پرت کند یک تروریست است.» اما ته دلش می‏داند که اینجوری هم جور در نمی‏آید. پس چه جوری جور در می‏آید؟ به درستی نمی‏تواند تصمیم بگیرد. سینه‏اش را صاف می‏کند. سرش را به میکروفن نزدیک می‏کند و با تمام قدرت فریاد می‏کشد: «وای به روزی که بفهمم چی شد!» حالا ما چی کار کنیم؟ حالا دیگر سرنوشت این خبرنگار برای همۀ مردم دنیا مهم است. حالا دیگر سرنوشت این خبرنگار سرنوشت یک آدم نیست، سرنوشت استقلال و آزادی ملّتهاست. حالا دیگر این رسانه‏های خبری برای ادامۀ حیات خود باید از این خبرنگار حمایت کنند و من و تو اگر این خبرنگار را از یاد ببریم آزادی خود را از یاد برده‏ایم. آمریکا مجبور است برای ادامه دادن به شعارهای پوچ خود و سوء‏استفاده از واژه‏های خوش آب و رنگی مثل صلح و دموکراسی، این خبرنگار را آزاد کند. مگر اینکه ما او را از یاد برده باشیم.