جنّت خداوند

‏‏جنّت خداوند‏

‏‏ ‏

‏‏معاد بندگان خدا‏

‏‏یا أَیَّتُها النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ‏‏ ای نفسی که به آنجا رسیدی که مطمئن شدی؛‏‎ ‎‏از لغزش بیرون رفتی و توجه نداری به جای دیگر. ‏‏یا أَیَّتُها النَّفْسُ‏‎ ‎‏الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعی إلی رَبِّکِ‏‏ حالا دیگر هیچ چیز دیگر برای تو نمی شود.‏‎ ‎‏تو برگرد به سوی خدای «خودت» : «رَبِّکِ». ربِّ نفس مطمئنّه.‏‎ ‎‏فَادْخُلی فی عِبادی‏‏ نه عبادالله ، عبادصالحین نه. «عبادی». با این‏‎ ‎‏ریزه کاری. وقتی که واقع شدی در عباد، آن وقت ‏‏وَادْخُلی جَنَّتی‏‏ نه‏‎ ‎‏الجنَّه. آن جنت مال دیگران است. آن جنت با همه عرض و طولش‏‎ ‎

‎

‏‏مال «عباد صالح» است، «عبادی» نیست. مالِ «عبادی» آنچه دیگر‏‎ ‎‏هیچ نیست جز عبادت، آن هم عبادت «هو». وقتی آنجا رسیدی،‏‎ ‎‏«ادخلی جنّتی». جنّتِ لقاء، جنّت ذات؛ نه جنت دیگران. جنّت‏‎ ‎‏شما که ان شاءالله همه وارد بشوید در آن جنت، با این جنت فرق‏‎ ‎‏دارد. آن جنتِ «عباد صالح»، «عبادالله الصالحین» است. اما این‏‎ ‎‏جنتی است که انتساب به هیچ جا ندارد، الاّ به «هو». آن وقت‏‎ ‎‏«نفس مطمئنّه» وارد شده است در یک منبع نور و در یک کمال‏‎ ‎‏مطلق، و رسیده است به آن چیزی که عاشق او بود... .(276)‏

‏‏28 / 12 / 59‏

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‏جایگاه رسول الله و‏‎ ‎‏ائمه(ع)‏

‏‏یا أیَّتُها النَّفْسُ المُطْمَئِنَّةُ‏‎[2]‎‏ در روایتی است که خطاب به حضرت‏‎ ‎‏سیدالشهداست. آن وقت است که به شما می گویند که ‏‏فادخلی فی‏‎ ‎‏عِبادی‏‎[3]‎‏. نه فی عبادالله ؛ نه فی عباد دیگر. «فی عِبادی». یک عنایت‏‎ ‎‏خصوصی است مال خودم. این بشر مالِ خودش است. وقتی‏‎ ‎‏این طور شد، جنّتش هم فرق دارد با جنّتهای دیگر. شما خیال‏‎ ‎‏نکنید که بهشت شماها و ماها مثل بهشت رسول الله است. خیر،‏‎ ‎‏آن وضع دیگری است، «جنّتی» است. «الجنّه» مال همه ‏‏[‏‏است‏‏]‏‎ ‎‏ان شاءالله ؛ لکن وقتی به آنجا رسید، «جنّتی» است دیگر.(277)‏

‏‏28 / 12 / 59‏

‏‏*  *  *‏

‏‏ ‏

‏‏جنّت خدا، جایگاه‏‎ ‎‏شهدا‏

‏‏شهدا شمع محفل دوستانند. شهدا در قهقهه مستانه شان و در‏‎ ‎

‎

‏‏شادی وصولشان ‏‏عِندَ رَبِّهِم یُرزَقون‏‎[4]‎‏اند؛ و از «نفوس مطمئنه ای»‏‎ ‎‏هستند که مورد خطاب ‏‏فَادخُلِی فِی عِبادِی * وادخُلیِ‏‎ ‎‏جَنَّتِی‏‎[5]‎‏پروردگارند. اینجا صحبت عشق است و عشق؛ و قلم در‏‎ ‎‏ترسیمش برخود می شکافد.(278)‏

‏‏ ‏

‏‏1 / 7 / 67‏

‏‏*  *  *‏

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‏ضیافت شهدا‏‎ ‎‏عندالرّب‏

‏‏از شهیدان ارجمندی که خداوند تعالی در شأن آنان کلمه بزرگ‏‎ ‎‏أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ‏‎[6]‎‏ را فرموده است، بشری قاصر مثل من چه‏‎ ‎‏تواند گفت. آیا بار یافتن نزد خداوند و ضیافت مقام ربوبی از آنان‏‎ ‎‏را می توان با قلم و بیان و گفت و شنود توضیح داد؟ آیا این همان‏‎ ‎‏مقام ‏‏فَادْخُلی فی عِبادی * وَ ادْخُلی جَنَّتی‏‎[7]‎‏نیست که حدیث شریف بر‏‎ ‎‏سید شهیدان و سرور مظلومان منطبق نموده است؟ آیا این جنت‏‎ ‎‏همان است که مؤمنان در آن راه دارند، یا لطیفه الهی آن است؟‏‎[8]‎‏ آیا‏‎ ‎‏این بار یافتن و ارتزاق نزد رب الارباب همان معنی بشری آن است،‏‎ ‎‏یا رمزی الهی و والاتر و فوق برداشت بشر خاکی؟‏

‏‏     بارالها، این چه سعادت عظیمی است که نصیب بندگان خاص‏‎ ‎‏خود فرمودی که ما از آن محرومیم... ‏‏یالَیْتَنی کُنْتُ مَعَهُمْ فَاَفُوزَ فَوْزا‏‎ ‎‏عَظیما.‏‎[9]‎‏(279)‏

‏‏20 / 9 / 61‏

‏
‏‎

‎

‏‏خوی بهشتیان‏

‏‏اهل آخرت با هم در صلح و صفا هستند، قلبهایشان مملو از محبت‏‎ ‎‏خدا و بندگان خداست، محبت به خدا موجب محبت به کسانی‏‎ ‎‏است که به خدا ایمان دارند، محبت بندگان خدا همان ظل محبت‏‎ ‎‏خداوند است، سایه محبت الله می باشد.(280)‏

‏‏ ‏

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

‏‎

‎