مجله نوجوان 143 صفحه 4

گزارش لیلا بیگلری یک درس مظلوم! بعضی از ساعات درسی هستند که ابتدا برای منظوری خاص در نظر گرفته شدند ولی بعدها به بهره برداری عمومی رسیدند. به بهره برداری عام رسیدن این زنگها به آن معنا نیست که همه دانش آموزان بتوانند از آن استفاده کنند بلکه بیشتر، منظور نظر، اولیای مدرسه هستند که به خودشان اجازه می­دهند از زمان این درسهای غیر مهم مانند ورزش و هنر و انشا برای درسهای مهمی مانند ریاضی و علوم و از این قبیل درسها استفاده کنند این در حالی است که این درسها که از نظر معلمان و مدیران مدارس به عنوان درسهای «وقت تلف کردن» مطرح هستند در واقع بیش از سایر دروس در زندگی مردم تأثیر دارند. یک نامه ساده! وقتی به دور و برتان نگاه کنید متوجه می شوید که بسیاری از بزرگترهای شما برای نوشتن یک خط مطلب دچار مشکل هستند. می­توانید امتحان کنید. یک کاغذ و قلم در اختیار پدر یا مادرتان قرار دهید و از آنها بخواهید طی آن نامه از شما شکایت کنند! مثلاً دردسرهایی را که شما در طول هفته گذشته برایشان ایجاد کرده­اید به صورت مکتوب برای ناظم مدرسه شما بنویسند! اگر پدر و مادرتان کارمند باشند که به سرعت قلم را بر می­دارند، اخمها را در هم می کنند و با عبارتی از قبیل «احتراماً» «مستحضر باشید» و... شروع به نوشتن مشکل آفرینیهای شما می­کنند. یادتان باشد در این گونه موارد بیشتر از یک کاغذ در اختیار آنها قرار ندهید چون ممکن است بعد از نوشتن و مرور همه آن دردسر آفرینیهای شما جوگیر شوند و برای اینکه داغ دلشان خنک شود، کتک مفصَلی نوش جان کنید. این اتّفاق برای کارمند جماعت می­افتد ولی سایرین، از کسبه گرفته تا راننده و دکتر و مهندس و نیروی انتظامی و نظامی در صورت مواجه شدن با این درخواست حتماً چشمشان را به صفحه تلویزیون می­دوزند و با بی میلی می­گویند، حالا وقت گیر آوردی؟! نمی­بینی دارم اخبار نیگا می کنم؟! عجب بچَه بی. .. هستی آ! خانوم! ببین این بچه چی می گه! این تک گویی­ها در مونولوگ، مال آقای پدر است. شما نزد مادر مهربان می­روید که یا دارد شام را آماده می­کند که به یانگوم برسد یا دارد ظرفهای شام را تند تند می­شوید که به یانگوم برسد؛ در هر حال بعد از مطلع شدن از ما وقع خواسته شما لبخند می­زند و می­گوید «قربونت برم مادر! تو که ماهی! خودت یه چیزی بنویس دیگه!» این به آن معنا نیست که شما خیلی ماه هستید و مادرتان هیچ شکایتی از شما ندارد. همه اینها نشانه آن است که اولیای شما وقتی دانش آموز بوده­اند یا به جای انشا، ریاضی و علوم خوانده­اند یا همسایگان دلسوزشان برایشان انشا نوشته­اند.