سخنرانی
زمان: 5 مهر 1358 / 5 ذی القعده 1399
مکان: قم
موضوع: بیان خدمات روحانیون و رسالت خطیر آنان
حضار: روحانیون شرق تهران
بسم الله الرحمن الرحیم
لزوم هوشیاری روحانیون
من هر وقت چشمم به این جمالهای نورانی می افتد و این جنود رحمانی، مسرور می شوم.
من امیدوارم که در این وقتی که ما و شما احتیاج داریم به اینکه اسلام را آن طوری که هست عرضه کنیم به عالَم، شما موفق بشوید. همان طوری که تا حالا موفق بودید و تا حالا پیروزمند بحمدالله بودید، از این به بعد هم با طرحهایی که خودتان می دهید و با اجتماعاتی که خودتان دارید، پیروزمند از آب درآیید. من تمام نگرانیم این است که ما روحانیون، معمَّمین ـ که باید به حسب وظایف الهی که داریم پاسدار اسلام باشیم و اسلام را به آن طوری که هست عرضه کنیم ـ من خوف این را دارم که آنهایی که می خواهند با ما مناقشه کنند ـ و اگر دیده باشید، مناقشه می کنند. و اخیراً هم جزوه نوشته اند راجع به این ـ یک وقت خدای نخواسته از طرف ما هم بهانه ای دست آنها داده بشود، حالا که بهانه ندارند می گویند که روحانیون استبداد می کنند! روحانیون می خواهند فرصت طلبی بکنند؛ روحانیون می خواهند قبضه بکنند همه چیز حکومت را؛ روحانیون انحصارطلب هستند؛ قشر مذهبی انحصارطلب است! و این حرفهای نامربوطی که هرکس توی خانه ای می نشیند و می نویسد، بدون اینکه نظر کند که روحانیون تا حالا چه کرده اند، و حالا در چه حالی هستند.
خدمات روحانیون در پیشبرد نهضت
اینها غافل از این هستند که این روحانیون بودند که شما را از این زاویه ها بیرون
کشیدند؛ و الاّ شما مدفون بودید. شما اشخاصی بودید که یا طرفدار رژیم بودید ـ و با صراحت به من بعض سران شما می گفتند که رژیم باشد ـ و یا اگر طرفدار هم نبودید، جرأت یک کلمه گفتن نمی کردید، جرأت اینکه قلم بردارید و یک مقاله بنویسید، یک سطر بنویسید، نداشتید. شما را رژیم سابق مدفون کرده بوده؛ و روحانیون شما را از زیر خاک بیرون آوردند.
این روحانیونی که شما حالا می گویید انحصار طلب اند، اینها شما را از انحصار بیرون آوردند. اینها حصر را برداشتند؛ نه اینکه منحصر کردند. حالا هم که بیش از یک میلیون از مردم عادی و اشخاصی که بسیاریشان زیادی و فقط بخور و بخواب هستند در ادارات ما هستند، در سرتاسر کشور بیشمارند ببینند اگر پنجاه نفر روحانی را در اداره دیدند، آن وقت بگویند انحصارطلب! این نهضت را با قدرت روحانیت و اسلام ـ که ملت ما اسلامی بودند و علاقه به اسلام و کارکنان اسلام داشتند ـ به اینجا رساندند. و شما به جای اینکه تشکر کنید از اینها که شما را از خارج ایران به داخل کشاندند، شمایی که در خارج ایران بعضیتان به سر می بردید و جرأت اینکه به مرز ایران وارد بشوید [نداشتید] زحمات ملت ما ـ که در رأسش روحانیت بود ـ شما را از خارج به داخل کشاند و شما را از زاویه ها بیرون آورد و شما را از سکوت به صحبت کشاند، قلمهای شکستۀ شما را دوباره تجدید کرد، شما به جای اینکه از اینها تشکر کنید، از شما هم اجر و مزدی هیچ وقت نخواستند و مَنْصَبی و اداره ای اینها نمی خواهند، عوض اینکه قدردانی کنید از اینها، می گویید که، اظهار تأسف که، مبادا یک وقت جوری بشود که ملت ما کذا! آخر تو کی هستی که «ملتِ تو»؟ ملت به تو چه کار دارد!
رفراندم جمهوری اسلامی؛ پیروزی مذهب
ملت آنی است که به جمهوری اسلامی نود و هشت و نیم، قریب نود و نه، به جمهوری اسلامی رأی داد، که شما می گفتید اسلامش نه. همین شماهایی که حالا این حرفها را می زنید آن وقت هم می زدید. شمای «اسلام نه» ها همه قوایتان را روی هم
گذاشتید و یک درصد، و یک قدری بیشتر، داشتید. با اینکه خیانت هم کردید! نود و هشت و یک مقداری زیادترش مال تودۀ مردم و مسلمانها بود؛ مال مذهبیها بود؛ یعنی بُردِ مذهب بود، و شما حالا از مذهب می ترسید. آخر شما چه کاره هستید که می گویید روحانیون می ترسیم ملت را ...
ملت ما این ملتی است که به مجلس خبرگان وقتی که می رسد، روحانی تعیین می کند، یا آنی که نظیر روحانی فکر می کند؛ الاّ نادر که با زور و با فشار و تقلّبشان است. شما ملت را هیچ حساب نمی کنید، و بعد می گویید «ملتِ ما»! ملت شما ـ یعنی ملت ایران ـ این است که وقتی که به او می گویند که وکیل بفرست به مجلس خبرگان، می فهمد چه می کند. مجلس خبرگان یک مجلسی است برای تشخیص و پیاده کردن یک قانونی که با اسلام مخالف نباشد. ما جمهوری اسلامی می خواهیم، ما که جمهوری مثلاً دمکراتیک نمی خواهیم، جمهوری غربی یا شرقی را نمی خواهیم، ما جمهوری اسلامی می خواهیم.
پاسخ به اتّهامات دشمنان
وقتی ما جمهوری اسلامی می خواهیم، مردم می فهمند کی را باید برای تشخیص احکام اسلام توی مجلس ببرند. شما می خواهید که مردم بیایند شما را تعیین کنند که اعتقاد به اسلام ندارید! یا اگر دارید، یک اسلام خشکی که اصلش کار نداشته باشد به هیچ کاری، شما را بیایند و تعیین بکنند؟! ملت تعیین کرده، شما چه می گویید؟ «ملتِ ما» یعنی چه؟ شما کی هستید که «ملتِ ما» می گویید؟ ملت آن است که تعیین کرده سرنوشت خودش را، قانون اساسیش را داده دست یک دسته ای ملاّ و مجتهد در مجلس؛ به چه اشکال داری؟ می گویید که ما بزور باید این آقایان را کنار بگذاریم؛ و یک دسته مثلاً دمکرات بیاوریم توی کار، زوری که نیست! شما می خواهید از قوانین عالَم فرار کنید؟ شما خوف چه دارید؟ شما خوف این دارید که ملت ما مبادا پیروز بشوند. خوب، ملت است این آخر. تویی که، شمایی که، دم می زنید از اینکه دمکراسی ـ دمکراسی دروغ، دروغی دم از آن می زنید ـ کجای دمکراسی به هم خورده است؟ تا حالا رفراندمش با
زور بوده و سرنیزه بوده؟ مجلس خبرگانش با زور بوده، و سرنیزه بوده؟ علمای بلادش، که این قدر زحمت کشیدند و آن وقتی که شما در خواب بودید و یا آن بالاها نشسته بودید و استفاده می کردید و از خود دولت طاغوتی هم استفاده می کردید، اینها توی زندانها رنج می بردند و در تبعیدگاهها به آنها رنج می دادند، اینها فرصت طلب اند، و شماها که حالا که راه یک قدری صاف [شده ]ریختید سر این سُفْره، فرصت طلب نیستید؟ چه دیکتاتوری علمای اسلام کرده اند؟ کدام دیکتاتوری؟ خوب، نشان بدهید بگویید فلان جا با زور، با فشار، با چه دیکتاتوری کرده اند. دادگاههای اسلامی که پیدا شده است، این دادگاهها آنهایی را که محاکمه کرده اند، شما آنها را می خواهید تطهیر بکنید که می گویید دیکتاتوری کردند؟ یعنی آنها را با دیکتاتوری کشته اند؟ نصیری و امثال نصیری را. شما حالا قلمهاتان را برداشتید گریه می کنید برای نصیری و برای هویدا و برای محمدرضاخان، آن وقت خودتان را «ملّی» می دانید! آدم می دانید. ما اگر جلوگیری از این ملت نکنیم، برای شما خطر همه چیز پیش می آید، ما جلوگیری می کنیم. ما میل نداریم که ملت ما خدای نخواسته یک وقت چه بشود که می خواهند زور بگویند و ما چه. ملت ما با آرامش، با آزادی، ملت ایران با آزادی، با آرامش، رأی داده؛ یک عده ای را تعیین کرده است برای اینکه قوانین را بفهمند که این قوانین مخالف با اسلام نباشد، برای اینکه جمهوری اسلامی است؛ شما می گویید که آقایان بروند کنار! آقایانی که ملت قرار داده اند بروند کنار، که برای ملت ما چه بشود؟ خوب، ملت اینها را قرار داده اند؛ ملت ما [خواهان] چی است. شما بیایید از این ملت بپرسید که شما چی می خواهید، تا ثانیاً بیایند باز همان صد، الاّ یکیشان یا یک و چندشان، بگویند که ما اسلام را می خواهیم؛ ما احکام اسلام را می خواهیم؛ ما قوانین اسلام را می خواهیم. آخر چرا در مقابل یک ملت نشسته اید؟ چهار نفر نشسته اید! چهار نفری که تا حالا نَفَستان در نمی آمده! حالا که روحانیون، اسباب این شده اند که شما نفس بکشید، نفس بر ضد اینها
می کشید، آخر این صحیح است؟ این انصاف است؟ شما انصاف دارید که اینهایی که شما را از آن کُنْجها بیرون آوردند ظاهر کردند، حالا اعلام وجود کرده اید؟ و هیچ کس هم به شما اشکال نکرده، اینها زحمت کشیده اند شما اعلام وجود کرده اید؟! ملت زحمت کشیده، و این دسته از مردم بوده اند که ملت را دعوت کرده اند به اسلام و مردم این کار را کرده اند. حالا شما از اسلام می ترسید و از مذهب می ترسید و از انحصارطلبی مذهبیون؟! چه انحصارطلبی کرده اند؟ مذهبیون کجا انحصارطلبی کرده اند؟ آنها که همۀ شما را [آزاد کرده اند]. در یک میلیون و نیم، یا نزدیک به این، افرادی که مشغول به کار هستند و دولتی هستند اینها کدامشان وارد شدند در مشاغل دولتی و میخواهند مشاغل دولتی را بگیرند؟ بله، یک چندتاشان برای نظارت در امری که مبادا فلان شخص در فلان جا خلاف بکند، برای نظارت، آنجا هستند. چرا انسان باید این قدر بی انصاف باشد؟ این قدر با دشمن اسلام باشد؟ این قدر دشمن روحانیون باشد؟ خوب، دولت سابق هم همین طور بود؛ با اسم اینکه ملت باید چه بشود و اسلام باید چه بشود، چه بشود، همین روحانیون را کوبید و همین مذهب را کوبید و همین مذهبیون را! شما هم که حالا آمدید و قلمهایتان روی کار آمده، همان حرفها را دارید می زنید. این راجع به آنها.
لزوم پرهیز روحانیون از ارتکاب هرگونه خلافی
راجع به خودمان؛ شما آقایان، و همۀ علمای اسلام، همۀ علمای ایران، الآن در یک وقت حساسی واقع شدید که اگر خدای نخواسته از یکی از جوانهای شما یک کار خلاف ببینند، همین آدمهایی که نشسته اند آنجا و مواظب اند که مبادا اسلام پیروز بشود، همینها شروع می کنند به قلمفرسایی و شما را متهم می کنند به اینکه اینها این کاره اند. از آن روز تا حالا منطق اینها این است! از آن روز تا حالا ما گرفتار دیکتاتوری پهلوی بودیم، رژیم سلطنتی بودیم؛ از حالا به بعد گرفتار دیکتاتوری عبا و عمّامه هستیم. شمایی که تا حالا دیکتاتوری نکردید، همۀ عالَم می دانند که شماها فشار به کسی نیاوردید که برو رأی بده، همۀ عالم می دانند که شما فشار به کسی نیاوردید که این آقا را برای مجلس مثلاً خبرگان
تعیین کن، مردم آزاد رفتند تعیین کردند، حالا که این طوری است، و شما کاری انجام ندادید الاّ اینکه در هر دادگاهی یک قاضی روحانی هم بوده است و این مجرمین را ـ اینهایی که پنجاه سال این مردم را داغ کردند و پدر این مردم را درآوردند و جوانهای ما را کشتند و امر به کشتن کردند ـ این یک عدّه معدود را، این روحانی که در یک دادگاهی بوده نظارت کرده، یک حکم کرده است، حالا با اینکه یک همچو قصه ای بوده، اینها صدایشان درآمده. و من می دانم که اصلاً آن رگِ گَبْریّت در اینجا هست! آن رگ «ملّیت»، آن رگ هست باز ـ یعنی خونشان، خون «ملّی» به آن معنایی که گبرها می گویند هست. نه این گبرها که بسیاریشان آدمهای شریفی هستند، هیچ ضرری هم به ما از ناحیۀ این گبرها نمی رسد، آن گبرهای سابق.
وظیفۀ شرعی ـ الهی روحانیون
چنانچه خدای نخواسته از من و شما یک مطلب خلافی صادر بشود که روی موازین اسلام نباشد، در کمیته ها هستید، در دادگاهها هستید، در هر جا هستید، بین پاسدارها رئیس پاسدار هستید، همین از این مسائلی که الآن موجود است و باید هم باشد، اگر خدای نخواسته از یکی از شما یک مطلبی را ببینند که برخلاف موازین بود، اینهایی که غرض با شما دارند شروع می کنند به تاخت و تاز. و نه شما، روحانیت را، و نه روحانیت را، اسلام را متهم می کنند به اینکه جمهوری اسلامی هم همان رژیم شاهنشاهی است با عوض شدن لفظ! پس من و شما، همۀ ما و همۀ معمَّمین و همۀ روحانیون، یک وظیفۀ شرعی الهی داریم برای حفظ حیثیت اسلام و حیثیت نهضت اسلامی، که غیر از قضیۀ این است که یک کسی بخواهد خودش آبروی خودش را از بین ببرد ـ آن هم برایش جایز نیست، آن هم حرام است ـ لکن اگر یک مطلبی از من و شما صادر بشود که موجب این بشود که اینها روی اسلام حساب کنند، و عمل ما را پای اسلام حساب بکنند و پای مطلق روحانیون حساب بکنند، اگر یک همچو کاری بشود، ما اسباب این شدیم که اسلام را
شکست دادیم؛ چهرۀ اسلام را به جور مُنْکَر نمایش دادیم. و این یک مسئلۀ مهمی است برای همۀ ما. من که یک طلبه هستم و شما که آقایان هستید، همه مان، در این امر شرکت داریم. مشترکیم در اینکه باید حفظ کنیم این آبروی اسلام را. و او به این است که قدمهای خودمان را متوجه باشیم کجا می گذاریم؛ کارها چه جور انجام می گیرد؛ قلمها چه جور به کار می افتد. خیال نکنید که امروز قضیۀ شما و من است، امروز قضیۀ اسلام است؛ یعنی ما در یک حالی الآن واقع هستیم، در یک وقت حساسی واقع هستیم، که امر دایر بین این است که ـ خدای نخواسته، خدای نخواسته، و نخواهد شد ان شاءالله ـ اسلام زیر پای ما دفن بشود و برود سراغ کارش، شما خیال نکنید اگر در این نهضت خدای نخواسته روحانیت اسلام شکست بخورد، شکستی است که تا آخر دیگر شکست است ـ و بین اینکه پیروز بشویم ان شاءالله و می شویم و اسلام را به آن طوری که هست در این مملکت پیاده کنیم تا همه بدانند اسلام چه هست.
اسلام؛ متاعی است ارزشمند
این را کراراً گفتم که ما یک متاع خیلی ارزشمندی داریم و داشتیم، عُرضۀ عَرضه اش را نداشتیم. مثل یک کسی که یک متاع بسیار خوبی دارد توی انبار، نمی تواند بیرونش بیاورد؛ [و] تا عرضه نکند، مشتری پیدا نمی کند. ما یک متاع باارزشی داریم که همۀ این مکتبهایی که اسمشان را مکتب «مترقی» می گذارند در مقابلش هیچ اند، و مع الأسف نتوانستیم عرضه اش کنیم، مدفون شد توی کتابها، توی کتابها مدفون شد! بیرون نیامد. مدفون شد پیش خود اهل علم و توی مغزهای اینها و بیرون نیامد. نتوانستیم از اسلام استفادۀ آن طوری که باید باشد بکنیم و نتوانستیم عرضه کنیم به عالَم که این متاع ماست تا ببینند متاع ما چیست. اینها ترس این را دارند که این متاع را ما بتوانیم عرضه کنیم. شما این را بدانید، اینهایی که الآن به ضد روحانیت و به ضد مذهب، منتها با پوشش اینکه نخیر مذهب چه طور، چه طور، به ضد اینها قلمفرسایی می کنند و قیام می کنند، اینها خوف این را دارند که ما یک وقتی بتوانیم عرضه کنیم این متاع را به عالم. وقتی عرضه بکنیم،
اینهایی که دم از آن مسائلی می زدند که واقعیت نداشت، اینها باید بروند کنار، سراغ کارشان؛ یا ملحق بشوند به این جمعیت. و اینها که استفاده جو بودند و نمی دانم کلاهبردار بودند و از این مسائل، آنها هم باید بروند سراغ کارشان، یا ملحق بشوند و برگردند.
ترس دشمن از عرضۀ فراگیر اسلام
خوف این را دارند که مبادا این متاع بزرگ عرض بشود. اگر عرضه شد، فقط ایران نیست، فقط ممالک اسلامی نیست، همۀ ممالک قبولش می کنند. اگر ما همچو عُرضه ای داشته باشیم که آن طوری که اسلام هست در ایران، ما درست بکنیم، الآن همه خوف دارند از این؛ یعنی آنهایی که نمی خواهند چپاولگریشان دست به آن بخورد الآن خوف دارند ـ چه آنهایی که در اینجا هستند و بودند، و چه آنهایی که نیستند خارج مرزند. اینها خوف دارند، اینها می ترسند که اگر اسلام آن طوری که هست پیاده بشود، نه این شیخ دیگر توی کار باشد و نه آن جمهوری توی کار باشد؛ اینها خوف این را دارند، ولهذا نمی توانند تحمل کنند این مطلبی را که در ایران واقع شده. و ما باید کوشش کنیم ان شاءالله تا این مطلب تحقق پیدا بکند؛ و عَرْضه بشود این اسلام؛ عملاً در خارج تحقق پیدا بکند. و من امیدوارم که شما آقایان موفق باشید، و در سایۀ پرچم اسلام. [یکی از حاضران می گوید: در سایۀ پرچم شما] و امام می فرمایند: همه در سایۀ پرچم اسلام.