مجله نوجوان 180 صفحه 13

تا دیر وقت نصیحتم کردند. مثال آوردند، قصه بافتند، دعوا کردند، گفتند: «پدرت به سلامتی خودش و خانواده‏اش اهمیت داده. به بچه‏هایش فکر کرده و پیاده نشده.» بالاخره پدرم برای پایان دادن به این ماجرا به صد و ده زنگ زد و شماره پلاک موتور را داد اما من می‏دانستم که او نه حافظۀ درست و حسابی دارد که شماره را حفظ شده باشد و نه آن را یادداشت کرده است. دلم به حال پدرم سوخت. او قهرمان فیلمهای بزن بزن نبود اما بابای مهربان من بود. کاش یک پاک‏کن داشتم و همه چیز را پاک می‏کردم. خودم هم آنقدرها که فکر می‏کنم قوی نیستم. اگر آن روز کنار پدر و مادرم ننشسته بودم از ترس می‏مردم. از دیشب احساس می‏کنم از همه چیز عصبانی هستم. حس جنگ دارم، دلم می‏خواهد با چیزی یا کسی بجنگم. شاید با خودم. اما همه چیز آرام است. مادر داخل آشپزخانه است. کنارش می‏ایستم. توی یک ظرف شیشه‏ای آب در حال جوشیدن است. مامان عدسها را می‏ریزد توی آب جوش. عدسها شروع می‏کنند به بالا و پایین رفتن. یکی از عدسهایی که در حال بالا رفتن است وسط راه خورده به یکی دیگر. فکر کردم حالا با هم دعوایشان می‏شود! اما خندید. راستی، چه می‏شد اگر ما هم مثل عدسها بودیم؟ سپاس خداوندا سپاسگزارم که سینه‏ام را از غبار پاک کرده‏ای تا هستی را نگاه کنم. خداوندا، سپاسگزارم که به من نیروی فهمیدن هستی را بخشیده‏ای تا آینه‏ام را نور شناخت، آفتابی کند. خداوندا، سپاسگزارم که دل حقیرم را به یادت بزرگ کرده‏ای؛ آخر دلی که تو در آن باشی از جهان بزرگتر است. خداوندا، از اینکه همیشه با منی، سپاسگزارم. خداوندا، از اینکه نمی‏گذاری آیینۀ دلم جز تو را نشان بدهد، سپاسگزارم. سپاس، سپاس، سپاس ای مهربانترینِ مهربانها. آینه‏وار اگر در برابر آینه، گل بگذاریم، آیینه، گل را نشان می‏دهد؛ و آینه، همان گل است. اگر در برابر آینه، خار بگذاریم، آیینه، خار را نشان می‏دهد؛ و آینه، همان خار است. ما آینه‏ای در برابر جهانیم. اگر به گل فکر کنیم، گلیم؛ اگر به خار فکر کنیم، خاریم. اگر گل را از برابر آینه برداریم، آینه، دیگر گل را نشان نمی‏دهد. آینه، حافظه ندارد. اما ما به هر چه بیندیشیم، جزئی از ما می‏شود و دیگر از آینۀ ذهن ما بیرون نمی‏رود. ذهن ما آینه‏ای است که حافظه دارد. آنهایی که می‏خواهند خوب باشند، به چیزهای خوب فکر می‏کنند تا آینۀشان سرشار از خوبها شود.