مجله نوجوان 180 صفحه 3

سرمقاله عروسک خیمه شب بازی چقدر اختیارتان دست خودتان است؟ این سؤال یکی از مهمترین سؤالاتی است که هر نوجوانی اگر در سنین کودکی‏اش جانمانده باشد، از خودش می‏پرسد. پاسخ دادن به این سؤال، مرز بسیار باریکی دارد و اشتباه پاسخ دادن به این سؤال می‏تواند خیلی خطرناک باشد. بچّه‏ها در سنین نوجوانی اشتباهات زیادی می‏کنند چرا که سنّ نوجوانی سنّ آزمایش و خطاست و تجربه‏های جدید همیشه از دل آزمایشهای ناموفّق بیرون می‏آید امّا گاهی خسارات این تجربه بسیار زیاد است و ممکن است نابودی شما را در پی داشته باشد. به همین خاطر پدرها و مادرها کمتر اجازه می‏دهند که نوجوان، خودش برای خودش تصمیم بگیرد و توقّع دارند که دستورات از سوی پدر و مادر صادر شود و نوجوان کلمه‏ای جز «چشم» بر زبان نیاورد که البته این هم روش درستی نیست. نقش مراقبتی پدران و مادران را نمی‏توان انکار کرد امّا نوجوانانی که مدام مجبورند بنا به تصمیمات دیگران عمل کنند کم کم قدرت تصمیم‏گیری خود را از دست خواهند داد و در نتیجه به یکی از همین بچّه‏های لوس و بی‏اراده و مامانی و دست و پا چلفتی و بی‏عرضه تبدیل خواهند شد و تازه وقت سربازی رفتنشان که شد می‏فهمند که چه قدر به مامان جانشان محتاجند و توقع دارند که جناب سرهنگ محترم در محیط نظامی نسبت به آنها عاطفۀ مادری داشته باشد و زلقّی می‏زنند زیر گریه. نوجوانانی که در نوجوانی به اندازۀ کافی تحت نظر و مراقبت بزرگترانشان فرصت خطا کردن نداشته‏اند، در بزرگسالی مدیران خوبی نخواهند شد. آنها مدیرانی می‏شوند که مثل عروسک خیمه شب بازی از سوی مدیران بالاتر یا به وسیلۀ مدیرانِ در سایه هدایت می‏شوند و افکار و اختیاری از خود ندارند. در خیلی از ادارات، یکی از شرایط مدیر شدن «نه نگفتن» بهمقامات بالاتراست امّا یادتان باشد که مدیر شدن به عروسک خیمه شب بازی شدن نمی‏ارزد؛ پس از همین الان عادت کنید که در برابر هر چیزی که با نظر شما مخالف است محکم بایستید و بگویید: نه!