مجله نوجوان 194 صفحه 7

علیها از طرف سازمان نویسندگان آسیایی و آفریقایی در کشور مصر به عنوان شاعر مبارز و زن نخبۀ دانشمند مسلمان برگزیده شد. چرا هیچ وقت به مخاطبان مجلّه نگفتم که به کتابهای رهگذر مهتاب، چتر سرخ (به زبان انگلیسی)، طنین در دلتا، سد و بازوان، سفر پنجم، حرکت و دیروز، بیعت، بیداری، مردان منحنی، دیدار با صبح و... سری بزنند و شعرهای طاهره صفّارزاده را بخوانند. چرا برای بچه‏ها ننوشتم که این بانوی بزرگ از بیست و هفتم آبان ماه 1315 که در سیرجان به دنیا آمد تا چهارم آبان ماه 1387 که چشم از جهان بست، چگونه زیست، چگونه بر پلّه‏های پیشرفت و ترقّی پا گذاشت و چگونه عمرش را وقف تربیت شاگردانش کرد و چه طور این همه آثار ارزنده از خود به جا گذاشت. چرا به دوستان مجلّۀ دوست نگفتم که او بود که دعای عرفه و دعای جوشن کبیر را به فارسی ترجمه کرد تا مردمانی که عربی نمی‏دانند هم بتوانند از سرشاخه‏های بلند عرفان اسلامی میوه بچینند. چرا هیچ وقت دربارۀ شعرهای او چیزی ننوشتم و به بچّه‏ها نگفتم که او همواره در شعرهایش نوآور بود و تازگی اشعارش در فرم و محتوا علاقه‏مندان شعر و ادبیات را شگفت‏زده می‏کرد. چرا هیچ وقت به بچّه‏ها نگفتم که طاهره صفّارزاده در رژیم شاه به خاطر مبارزاتش بر علیه رژیم بارها مورد بازجویی ساواک قرار گرفته بود و به خاطر همین مبارزات و سرودن شعرهای انقلابی در سال 1355 از دانشگاه اخراج شد و تا سالها دانشجویان از حضور او بی­بهره ماندند. چرا برای خوانندگان مجلّۀ دوست ننوشتم که طاهره صفّارزاده به عنوان پایه‏گذار آموزش ترجمه به عنوان یک علم و برگزارکنندۀ نخستین «نقد علمی ترجمه» در دانشگاههای ایران شناخته می‏شود. چرا برای دوستانم ننوشتم که عشق به قرآن و اهل بیت را از نوشته‏های طاهره صفّارزاده آموختم و چرا نگفتم که مبارزه علیه تاریکی و ناپاکی را او بود که به جانم آموخت. حالا من مانده‏ام و هزار حرفی که نگفته‏ام. هزار کاری که انجام نداده‏ام و آسمانی که از دیروز تنگ‏تر شده وجهانی که در هر طلوع، مادری بزرگ را کم می‏آورد.