مجله نوجوان 131 صفحه 26

قربان ولئیی آسمانی ها آب و آفتاب آب وآفتاب اگر روز، آفتاب را و ش ی ،ماه و ستاره ها را نداشت زمین چه می کرد و زندگی چگونه زنده می ماند؟ همه سرزندگی و نشاط هستی از آب و آفتاب است. درختان نور می نوشند و با شنیدن زمزمه آب قد می کشیدند. هیچ زنده ای بی آب و آفتاب نمی تواند قد راست کند. و خداوند،تن آدمی را به آب و آفتاب برپا داشته است. جان و روان آدمی اما،آب و آفتابی دیگر دارد.کلمات خداوند که از گلوی مبارک دوستان او- پیامبران و اولیاء-جاری می شود،آب روان است و گرما و تابش وجود آنها آفتاب. اگر این آب روان و آفتاب جان نبود،زمین یخ می بست و زندگانی می پژمرد. با دوست داشتن دوستان خداست که می توان از آب و آفتاب جان،جان گرفت و به سوی دوست راهی شد امام علی -درود خداوند بر او-دوست خدا بود. در آینه شعر هرکه خواهد همنشینی با خدا گو نشیند در حضور اولیا (مولوی) هر کسی که می خواهد خدا را احساس کند و با او سخن بگوید و از او سخن بشنود، باید از همنشینی با اولیاء که دوستان خدا هستند، شروع کند. دوستان خدا از بس خدا را دوست دارند و از بس خدا آنها را دوست دارد، بازبان و جانشان فقط از خدا می گویند و هر حرکت و رفتارشان بیننده را به یاد خدا می اندازد. کسی که با دوستان خدا نشست و برخاست می کند، احساس می کند در حضور خداوند است. باید کسانی را دید و با کسانی دوست شد که دیدنشان ما را به یاد جان جانان می اندازد.