سخنرانی
زمان: صبح 30 شهریور 1362 / 13 ذی الحجه 1403
مکان: تهران، جماران
موضوع: مقاومت و تسلیم ناپذیری ملت ایران در مقابل امریکا
حضار: خامنه ای، سید علی (رئیس جمهور) ـ غرضی (وزیر نفت) ـ متخصصان و کارگران مهارکننده چاه نوروز
بسم الله الرحمن الرحیم
تسلیم ناپذیری ایران در مقابل امریکا
من بسیار خوشحال هستم از اینکه این برادرهای عزیز را امروز می بینم و برای ما سرافرازی ایجاد کردند و مسئله، بُعد معنویش اهمیتش بسیار بیشتر از بُعد مادیش است. بُعد مادیش، خوب یک مقداری نفت می رفته و الحمدلله جلوگیری کردند. اما بُعد معنوی همان است که شما اشاره کردید که اینها ماها را همیشه با این مسائل می ترسانند. دست به آن نزنید که نخواهد شد، غیر از امریکا این کار نمی تواند بکند، غیر از فرانسه و نمی دانم چی نمی توانند بکنند. در صورتی که ثابت کردند جوان های ما و کارمندهای ما و همۀ اشخاصی که در این امور مربوط هستند، به اینکه نه، آن کارهایی که آنها ممتنع می دانند، اینجا ممکن است و ما باید این را راهی باز کنیم برای کارهای بزرگتر، نترسیم از مطلب که ما نمی توانیم بکنیم. نخیر، می توانیم بکنیم.
خوب، یک همچو مطلبی که من دیشب فیلمش را آوردند دیدم، البته من درست نمی توانم بفهمم مسائل را، اما سختی و مشکلی اش را فهمیدم که این کار با چه سختی انجام گرفته، با چه مشکلی انجام گرفته است. و همان طوری که گفته شده است، این را آن طور نمایش داده بودند که غیر از یک امریکا و امثال او از آنها نمی آید این کار را بکنند.
و با این می خواستند که ما را به یک نحوی گرایش بدهند به آن طرف. و این باید به دولت های کشورهای اسلامی و خصوصاً به این خلیجی ها تذکر داده بشود که شما خودتان برخیزید از جا. این قدر خودتان را اسیر این قدرت های بزرگ نکنید. شما خودتان می توانید کار بکنید. شما خودتان شریان حیات امریکا و امثالش دست شماست، و خودتان می توانید کار را انجام بدهید.
و معنا ندارد که دولت های اسلامی همۀ کوشش کنند به اینکه ایران هم باید مثل خود ما باشد و مربوط به امریکا باشد. این کوشش ها بی فایده است و ایران دستش را پیش امریکا ان شاءالله تا ابد دراز نمی کند، ولو اینکه فانی بشود. آنها گمان می کنند که ما برای ـ فرض کنید که ـ یک نفت و یا برای چیزی تسلیم امریکا می شویم، در صورتی که نه، ما تا فنای خودمان تسلیم دیگر نمی شویم. می توانند آنها اگر یک وقتی توانستند البته آن طور که باز آنها خیال می کنند که می توانند هر کاری بکنند. باز مسئله آن نیست. اینها امتحانشان را در افغانستان داده اند. آن شوروی قلدرتر از امریکاست ولو این شیطان تر است، اینها امتحانشان را آنجا دادند و دیدند چه. خود امریکا هم در جاهای دیگری ـ عرض شود ـ در ویتنام و امثال اینها امتحانش را داد. این در صورتی است که فرق های زیاد است ما بین آنجا و اینجا. آنجا دولتش همراه با امریکا بوده. در افغانستان حزبش موافق با [شوروی] بوده، ارتش اش موافق بوده، همه چیزش موافق بوده. آن چریک های قدرتمند بودند که مقابل ایستادند و تو دهنی به آنها زدند و الآن هم دارند می زنند. اینجا بحمدالله همۀ ملت با هم هستند، کارگرش، کارمندش، زارعش، دولتش، رئیس جمهورش ـ نمی دانم ـ مجلس اش، همه، همه یکی هستند. ارتش اش، سپاه پاسدارهایش، بسیج اش، اینها همه یک موجود الآن هستند، یک ارگان را تشکیل می دهند با اسماء مختلف. ولهذا می بینند که این همه چیزهایی که برای ما پیش آوردند، مشکلاتی که برای ما پیش آوردند، خود همین آقایان حل کردند. و مشکلات بعدها هم به دست خود همین آقایان حل می شود که ما بتوانیم مشکلاتمان را با زحمت خودمان و حفظ شرافت خودمان، خودمان انجام بدهیم.
اتکا به خدا و یأس از غیر او
چرا باید ما دستمان را پیش دیگران دراز کنیم برای این امور؟ باید افکار خودمان را به راه بیندازیم، یعنی همۀ ایران این کار را بکند. همۀ دانشگاه ها، همۀ کارخانه ها، همۀ افکارشان را به کار بیندازند، از آنها می آید. راه را خدا باز می کند. ابتدا به نظر آدم می آید که یک کاری نمی شود، وقتی که وارد شد کم کم می بیند نه، خدا راه را باز کرد و شد. خوب یک همچو کاری که این جوان های عزیز ما کردند، یک کار مهمی بود، کار کوچکی نبود، این کار مهم را همت گماشتند و با همت کار را انجام دادند. کارهای دیگر را هم می توانند انجام بدهند. و ما باید مأیوس نباشیم. ما باید خودمان را از دیگران، از غیر خدا مأیوس کنیم و بگوییم آنها هیچ، و با اتکاء به خدای تبارک و تعالی و قدرت ملی خودمان، اسلامی خودمان، کارهایمان را پیش ببریم. و پیش می رود این کارها؛ منتها بعضی هایش زود پیش می رود، بعضی هایشان هم یک قدری دیرتر پیش می رود. باید ما عزم مان را جزم کنیم به اینکه نه دستمان را پیش امریکا دراز کنیم نه پیش شوروی و نه پیش دیگران. و باید خیلی آدم متأسف باشد از این دولت هایی که به اسم اسلام در این اطراف هستند، که همه دارند کوشش می کنند که اسارت خودشان را تحکیم کنند. نه اینکه اینها نمی فهمند، بسیاریشان می فهمند مسئله را که اگر اینها با دولت اسلامی، جمهوری اسلامی، مربوط بشوند، برایشان خوب است. اما یک وسوسۀ شیطانی در قلب آنها ایجاد کرده اند که نمی شود اینها را، با امریکا نمی شود چه شد. تا همین که سابقاً می گفتند برای ما که با امریکا اصلاً نمی شود طرف شد، با شاه هم نمی شود طرف شد. خوب، طرف شدند ملت ما و دیدند که می شود با امریکا، با شوروی، همه را دست شان را قطع کرد، و دیدند که خبری هم نشد و نخواهد هم شد.
و مسئله اینطور است که یک ملتی اگر یک چیزی را خواست، نمی شود تحمیلش کرد. می شود تحمیل به یک گروهی، یک حزبی، نمی دانم یک چیزهایی کرد، اما به یک ملت نمی شود یک چیزی را تحمیل کرد. ملت وقتی بنا شد، همه شان را در یک راه می روند، نمی شود دیگر این را از این راه منصرفش کرد. با قدرت نمی شود ملت را از آن
طریقی که دارد منصرف کرد. ممکن است که یک وقت فرض کنید یک قدرت هایی سرکوب کنند یک ملتی را، لکن نمی شود تا آخر برود، در بین راه فلج می شود. بحمدالله مملکت ما جوری است که از اول هم نمی توانند، نه اینکه بیایند و بین راه، ان شاءالله از اول هم نمی توانند. و ما به خدا متکی هستیم؛ و خداوند ان شاءالله همۀ جوان های ما را حفظ کند و دولت ما را، ملت ما را همه را حفظ کند. و باید من واقعاً تشکر کنم از شما جوان های عزیز که بعد معنویش بسیار زیاد است برای اسلام و برای ایران، شما محقق کردید، و خداوند به شما اجر مجاهدین را ان شاءالله عنایت کند.
والسلام علیکم و رحمة الله