مجله نوجوان 205 صفحه 3

سرمقاله فاطمه سالاروند دنیایی که به کشفهایش می­نازد! عوض کردن کانال تلویزیون و خاموش کردن آن کار ساده­ای است. ساده است که در آینه لبخند بزنی و فکر کنی؛ خدا را شکر! همه چیز رو به راه است... خانۀ گرمی هست و بستر نرمی و دیگر غمی نیست! اما آیا ساده است که ببینی و ابرهای جهان زیر پلکت متراکم نشوند؟ ساده است که بشنوی و سر بر بالش بگذاری بی آن که خوابهایت آشفته شوند؟ آیا ساده است که اصلاً فکر نکنی؟ نه... به خدا باور کردن تصویرهایی که می­بینی و صداهایی که می­شنوی سخت است. سخت است تصور سرزمینی که به کشفهای تازه و دریافتهای پیشرفته­اش می­نازد! تصور این که گوشه­ای از همین دنیا آتش گرفته و قلبهای ظریف و زیبایی با آرزوهای کوچک و بزرگ- زنده زنده- در آن می­سوزند، آسان نیست. آسان نیست دیدن مادران دردمندی که در خون و اشک فریاد می­زنند و دستهایشان را به سوی آسمان بلند کرده­اند... کاش دانشمندان جهان می­توانستند ژن بی­عدالتی و نامهربانی و خودخواهی را در آدمی از بین ببرند. کاش مادۀ جدیدی کشف می­شد تا در وجود انسانها عشق به صلح و دوستی را تکثیر می­کرد و ریشۀ جنگ­طلبی و جهالت را می­خشکاند! کاش... و کاش «غزّه» فردا صبح چشم باز می­کرد و می­دید که کودکانش در دامنه­های پر از گل می­خندند و بازی می­کنند و این روزهای تلخ، خوابی بیش نبوده است، خوابی که در هیچ بیداری اتفاق نخواهد افتاد.