مجله نوجوان 123 صفحه 10

حامد قاموس مقدم آن یگانه، معنای خود بود دخترک دستان لطیفش را به نرمی بر صورت پدر کشید. انگشتان کوچکش را در میان محاسن پدر کرد و لا به لای تارهای موی پدر به حرکت درآورد. حسّی آشنا سرانگشتان نازکش را گرم کرد و خون غرور در رگهای احساسش جاری شد. پدر که به آرامش رسیده بود دختر را در آغوش کشید و فشرد. نرمای تن نحیف دختر در آغوشش این احساس را به پدر منتقل میکرد که پشتوانهای چون کوهی استوار در خانة کوچکشان در انتظار اوست؛ پرستاری کوچک که مرحم زخم تیر کینه توزان است و محرم دل درد آشنای پدر. او نور دل بود. او نور خانه بود. او فخر کائنات بود. دخترک برای پدر آب زلال از چاه بیرون میکشید و با گوشة پاکیزة جامهاش نم عرق از پیشانی پدر پاک میکرد و غبار نبرد از شانههای پدر میزدود. او برای پدر، نهایت مهربانی بود. پنداری دخترک، کودکش را نوازش میکرد آن هنگام که بر سر و روی پدر قطرههای مهرمیتراوید. او ابر محبّت بود. نگاه او عاشقانه بر مسیر گامهای پدر میخزید و ردّ عطر تن پدر در زیر نگاه آفتاب خیره، او را مجنون میکرد که خود هم آفتاب بود به مهر و هم دریای بیکران معطّری مطهّر. او رازی بود و راضی. دخترک مهربان، یگانه بود. او مادر پدرش بود. زمانه مسحور ترنّم عاشقانة آن دو دلداده است. فرشتگان در تب دانستن کلام مهر انگیز آن دو میسوزند. به راستی دلایل پیدایش هستی از کدامین کلمات سحر انگیز برای انتقال مفاهیم مهرانگیز و محبت قلبی خود به یکدیگر بهره میبرند. شاید تنها نگاهها با هم به سخن باشند که هیچ کلمهای جسارت دخالت دراین معاشقة ملکوتی را ندارد. موج عشق آن دو بزرگ در اقیانوس بشریت امواجی پی در پی را پدید آورده است که تا قیامت این امواج تداوم مییابند و شیفتگانی که خود را در اختیار آن قرار میدهند از شوقی ابدی سرشار میکنند. حال لحظهای بیندیش که چه عذابی ست غسل دادن تن کبود این برگ گل یاس. گلی که برکت بود و قدرت بود و پشتوانة مردانی که نظر کرده بودند به یگانگی. چه عذابی ست بغض در گلو فشردن و فریاد نزدن، داغی را که از جگر میسوزاند. به راستی فریاد کردناین آتش جان سوز جهانی را نابود میکرد.