مجله نوجوان 123 صفحه 6

کاری را قبول کنند کهمیدانند جالب نیست. زیرا ما اصلاً حقوق ثابت نداریم و بیمه هم که نیستیم. آقای رشیدی، حس بازیگری چقدر با شما میماند؟ به خانه که میرسم تا شام بخورم، همه چیز فراموش میشود. به هر حال ما حرفهای هستیم و حس و حالمان در زمان کارمان است. البته درگیریهای خاصی در خانه داریم. مثل حفظ کردن متن، مشورت کردن با خانواده و... یکی از چندین بازی زیبای شما، نقش «مفتش شش انگشتی» در «هزار دستان» بود، کار با «حاتمی» را چگونه دیدید؟ کار حاتمی همیشه دوست داشتنی بود و هر بازیگری واقعاً دوست داشت که در کارهایش باشد. هزاردستان او نیز واقعاً کاری استثنایی بود. در آن موقع مدام مدیران تلویزیون عوضمیشدند و سیاستهای کاری تغییر میکرد و حاتمی مجبور میشد برای مدتی کار را متوقف کند، برای همین چیزی حدود 7-6 سال طول کشید تا فیلم به اتمام برسد. در این سریال چون تمام عوامل، درجه یک بودند، کار هم درجه یک درآمد. آیا در فیلمی که مربوط به نوجوانان باشد، بازی داشتهاید؟ بله، در فیلمهایی مثل تاتور، بیبی چلچله،. .. بیبی چلچله که کار آقای کیومرث پوراحمد بود فیلم بسیار خوبی بود اما متأسفانه بنا به عللی قسمتهایی از فیلم سانسور شد که بسیار به فیلم لطمه زد. آیا دوست دارید برایاین مقطع سنی -نوجوان- فیلمی بسازید؟ خیلی دوست دارم، چون فکرمیکنم یکی از تعهدات ما این است که تماشاچی خوبی را تربیت کنیم. تماشاچی که دانش و فرهنگش بالا باشد. پس چه بهتر که از نوجوانها شروع شود که بیشترین آمادگی را دارند زیرا اینها هنوز به طور کامل درگیر مسائل جامعه نشدهاند و بنابراین تأثیرپذیرند. از نظر شما، اوضاع فیلم برای کودک و نوجوان در ایران چگونه است؟ متأسفانه به تئاتر و فیلم برای این مقطع سنی بهایی داده نمیشود. الان سینمای کودک به عنوان جشنواره سالی یکبار انجام میشود و بعد از پایان برنامه، بلافاصله همه چیز فراموشمیشود. راهکار چیست؟ بها دادن به کودکان و نوجوانان. در ساخت فیلمهای کودکان فقط دنبال درآمد نباید بود. کارگردانهایی که تجربه دراین زمینه دارند و کارهای درخشان کردهاند را باید تشویق کرد. باید بودجة خوب، امکانات و سالنهای مناسب بریا تماشاچی کودک در نظر گرفت و به سالی یکی دو فیلم اکتفا نکرد. آقای رشیدی، آیا تا به حال شخصاً، جوانان با استعداد را حمایت کردهاید؟ البته من تهیه کننده نیستم و سرمایة آنچنانی هم ندارم که بتوانم تهیه کنندگی کنم. اما تا آنجا که از دستم بر بیاید، این کار رامیکنم. یکی دو بار نیز نوجوانانی که کارشان خوب بوده، اما سرمایه نداشتهاند را حمایت کردهام و به هیچ وجه این کار را برای پول درآوردن نکردهام. اما واقعاً کار سختی است. نظرتان راجع به کلاسهای بازیگری که روز به روز در حال رشد است چیست؟ متأسفانه تعداد بیشماری ازاینها فقط دکانهایی هستند که از سادگی بچهها سوء استفاده میکنند و با قولهای بیخودی مبنی براین که در سریالها و فیلمها بازی خواهند کرد، شهریههای سنگین دریافت میکنند، این گونه مؤسسات صلاحیت آموزش ندارند و تنها باعث سرخوردگی جوانان میشوند. شاید چیزی حدود 150-100 آموزشگاه در تهران باشد که فقط تعداد اندکی از آنها صلاحیت داشته باشند.