مجله نوجوان 140 صفحه 4

عید عاشقان حامد قاموس مقدم وقتی که هلال ماه شوال با هزار کرشمه و ناز رخ می­نماید، اندوه و شادی غریبی دل مؤمنان خدا را می­فشارد. بعضی ناشناخته در گلو می­نشیند و پرده­ای از اشک، دیدگان را در بر­می­گیرد. لحظۀ وداع نزدیک می­شود. سفره­ای که پهن بود و همه دور آن نشسته بودند جمع می­شود و انگار فروشندگان یک بازارچه خیریه که در میدان اصلی شهر جمع شده بودند و با هلهله و شادی مشغول پخش برکات بودند ناگهان بساط خود را جمع کردهاند و می­روند. بازار خیریه تعطیل می­شود. حتّی ردّی هم از آن فروشندگان خیرات نخواهد­بود. هر چه بود جمع کردهاند و تا سالی دیگر آن طرفها نخواهند آمد. معلوم نیست سال دیگر هم به ما کارت دعوت بدهند و ما را در شادی آن شریک کنند یا نه. آسمانی تاریک بعد از یک نورافشانی بزرگ، سوسوی ستارگان دور که دور و دورتر می­شوند. هلال ماه شوال که رخ بنماید، انتهای رمضان پدیدار می­شود. ماهی که ماه خداست و میزبان، خداست. آنان که دعوت می­شوند خداییاند، نظر کردهاند. چشمانشان پر شوق است، دهانشان عطر دوستی می­دهد، وجودشان لطافت محض است، همچون گلهای بهاری. تا دیروز روزه بوده­ای و فردا تا پیش از آنکه سپیده خورشید بزند تکبیرگویان و شکرگزار راهی می­شوی. تا به حال به تنهایی مهمان بوده­ای و اینک از اینکه خداوند تو را در راهی هدایت کرده است که برترین راهها بوده است به قطره قطره جماعت می­پیوندی تا دریابی که تنها تو مهمان خدا نبوده­ای و نظر کردگان درگه دوست همچون سیلی خروشان هستند. اینک می­توانی تک تک چراغ افروزان نیمه شبهای ستاره باران رمضان را که پیش از اذان صبح یک یک شهر را در دور و نزدیک روشن می­کردند به چهره ببینی تا از اینکه در حزب خدا هستی احساس غرور کنی. ولله الحمد. الحمدلله علی ما هدانا و له الشکر علی مااولانا. در زیر سقف آسمان در کنار هم کیشانت می ایستی و پیمان می­بندی با ره توشه­ی که از شبهای رمضان برداشته­ای سالی را آغاز خواهی­کرد که عنان نفست را در دستت خواهی داشت و شیطان را از وسوسههای ریز و درشتش نا­امید خواهی­کرد. رمضان همچون قطاری در دل شب اول ماه شوال می­رود و آنچه از آن برای مسافران خواهد­داشت توشه­ای است که در طول سفر برداشته­ایم. میوههایی که از باغهای پر برکت نیایش چیده­ایم. روشنایی که از مرور صفحات نورانی قرآن کریم همراهمان شده است. ولی آیا آنقدر به همراه داریم که تا بهاری دیگر