مجله نوجوان 122 صفحه 7

- سؤال اول؛ نوجوانی! اهمیت مقطع نوجوانی این است که تقریبا شخصیت آتی انسان در این سن شکل میگیرد. تمام آدمهای بزرگ از مقطع نوجوانی، تصمیمهای بزرگ گرفتهاند. معمولا بچهها شخصیت آیندةشان را در همین مقطع سنی اِتُد می­زنند و این اتود پایة اصلی کار میشود. در جوانی نیز همان طرحهای اولیه را حاشیه میزنند. مثل افزودن حاشیة کاری که نقاشها میکنند اما مهم همان اتود اولیه- سن نوجوانی- است. معمولا روانشناسان نیمرخ نوجوانی را چنین ترسیم میکنند که نوجوان از لحاظ عاطفی، نابالغ، از لحاظ فکری، نامنسجم و از لحاظ شخصیتی، ناکامل است. اینطور بیان میکنند که اینها یک پا در کودکی دارند و یک پا در بزرگسالی و یک جا بند نمیشوند. همچنین ویژگی بارزشان، استقلال طلبی، هویت طلبی و آرمانخواهی است که از همان ابتدای نوجوانی شکل میگیرد. اما ما نمیتوانیم همة نوجوانها را به یک چشم ببینیم زیرا نوجوانانی هستند که الان در دارالتأدیب به سر میبرند و همچنین نوجوانانی وجود دارند که الان در انجمن ریاضی، فلسفه، نجوم و... فعالیت میکنند. همین طور نوجوانانی هستند که فعالیتهای اجتماعی دارند. خُب تقریبا در همة زمینهها میبینیم که نوجوانان تجربه کسب میکنند. بنابراین باید بدانیم در مورد کدام دسته از نوجوانها میخواهیم صحبت کنیم. اما ویژگی همة آنها این است که پرشور و پرهیجانند و که این شور و هیجان گاهی لجام گسیخته میشود، به دلیل آنکه تعلیم درستی نداشتهاند و آن موقع این شور و هیجان به بِزه تبدیل میشود و در بعضی دیگر نیز آن شور و هیجانها به کسب موفقیتها در المپیادها، ورزش، رشتههای هنری و... تبدیل میشود. - نوجوانی شما چگونه گذشت؟ من هم مثل همة نوجوانهای دیگر از آغاز دوازده سالگی اولین ضرباهنگ نوجوانیام نواخته شد. تصمیم بهاین گرفتم که شغل آینده و موقعیت اجتماعیام چه باشد. موقعیت حالم، تصویری از من است که اتود اولیهاش در دوازده سالگی زده شد. دوست داشتید در همان سن باقی بمانید؟ هیچ کس در آن سن باقی نمیماند ولی خُب، تجربیات آن سن چون جالب است، سعی در حفظش داریم. من خیلی سعی میکنم که نوجوان بمانم اما طبیعی است که تجربیات بعدی -جوانی و میانسالی- به آن افزوده میشود و وقتی میخواهیم کار نوجوانانهای کنیم، میبینیم که عقل به عنوان یک نیروی بازدارنده اجازه نمیدهد که مثلا زنگ مردم را بزنیم و در برویم. (میخندد) آقای خمسه، شما بازیگری را از کجا و چگونه شروع کردید؟ زمانی که دانش­آموز بودم، در کنار تحصیل، فعالیتهای تئاتریام را در مدرسة (پامنار) انجام میدادم. اولین بازی من نمایش پانتومیم (صفحة شیلالا) بود که خیلی مورد استقبال مدیرم آقای «عیسی الوند» -خدا رحمتشان کند- قرار گرفت. ایشان همیشه به من می گفتند که تو میتوانی هنرمند بزرگی شوی. آقای