سخنرانی
زمان: بعد ازظهر 14 شهریور 1358 / 13 شوال 1399
مکان: قم
موضوع: قیام برای رضای خدا و اجرای عدالت
حضار: اهالی کُرد روستای قارنا و پرسنل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی همدان
بسم الله الرحمن الرحیم
ابراز انزجار از تعدی و ظلم
من اول راجع به این کلمه ای که ایشان گفتند عرضی دارم و بعدِ آن. خداوندا! تو می دانی که ما در این قیام رضای تو را می خواهیم، و تو می دانی که ما از ظلم ولو بر یک نفر بیزار هستیم، و تو می دانی که ما برای اجرای عدالت قیام کرده ایم، و تو می دانی که از این تعدیات و ظلمها بیزار و مُنزَجِر هستیم.
من راجع به مسائلی که شما آقایان نوشتید مطالعه می کنم؛ و بعد هم اقدام می کنم.
و شما بدانید که این اشخاصی که ظلم کردند به شما ـ و قبلاً هم به من ـ آقای خلخالی دیشب به من گفتند این را، اینها اشرار بودند. و سرانشان ان شاءالله گرفتار می شوند و محاکمه می شوند و من در این باب اقدام می کنم که به عدالت عمل بشود. و اینها جزء اشخاصی که مربوط به نظام اسلامی و جمهوری اسلامی باشد بدانید که اینها نبودند. آنهایی که مربوط به اسلام باشند مربوط به جمهوری اسلامی باشند آدمکش نیستند، آنها تعدّی و جور نمی کنند. اینها از اشرار بودند که باید ان شاءالله تعقیب بشوند و من اقدام می کنم ان شاءالله و نسبت به آن دهکده ای که شما می گویید قارنا ـ هر جا هست ـ تحقیق می کنیم. و ان شاءالله امیدوارم جبران بشود. و آن را باید من تحقیق بکنم؛ اینها
باید تحقیق بشود. بله، ان شاءالله خداوند سرپرست آنهاست. و ان شاءالله امیدواریم جبران بشود اینها.
و من باید از آقایان هم تشکر کنم؛ و باید افتخار کنم که جوانهای ما، آقایان ما، علمای ما، در هر جا که هستند با یک روح اسلامی، با یک روح انسانی، در این نهضت قیام کردند و ما مواجه با یک چهره هایی هستیم که اینها متعهد برای اسلام هستند و همان طوری که شما فرمودید، ما همه مان باید در راه اسلام عمل بکنیم؛ و شهادت در راه اسلام برای همۀ ما افتخار است. از خدای تبارک و تعالی سلامت همه را و عزت همه را خواهانم.
همکاری برای پیشبرد نهضت
البته ما الآن یک مقداری از راه را رفتیم؛ و یک مقدار زیادش مانده است. باید در این مقدار زیاد هم همه کمک کنید و همه با هم باشید. ما الآن یک مسافری هستیم که بین راه، در یک منزل بین راهی هستیم، و دزدهای سرگردنه هم باز هستند. از این گردنه ها که باید بالا برویم، باز دزدها هستند و باید ما با آشنایی به قوانین اسلام و با هشیاری و با رشدی که برای ملتمان حاصل شده است و امیدوارم از دست نرود، این گردنه هایی که هست طی بکنیم و ان شاءالله به مقصد اعلای ما که آن اسلام است، اسلامی که در آن ظلم برای یک نفر نیست، نه رژیم یا جمعیتی که این طور کارها را، که این آقا می گویند، انجام داده اند.
هدف ما؛ برقراری عدالت اسلامی و قانون
ما عدالت اسلامی را می خواهیم در این مملکت برقرار کنیم. اسلامی که راضی نمی شود حتی به یک زن یهودی که در پناه اسلام است تعدّی بشود. اسلامی که حضرت امیر ـ سلام الله علیه ـ می فرماید برای ما چنانچه بمیریم ملامتی نیست، که لشکر مخالف آمده است و فلان زن یهودیّه ای که معاهد بوده است خلخال را از پایش درآورده
است. ما یک همچو اسلامی که عدالت باشد در آن، اسلامی که در آن ظلم هیچ نباشد، اسلامی که آن شخص اوّلش با آن فرد آخر همه در سواء در مقابل قانون باشند، در اسلام آن چیزی که حکومت می کند یک چیز است، و آن قانون الهی. پیغمبر اکرم هم به همان عمل می کرده است؛ خلفای او هم به همان عمل می کردند؛ حالا هم ما موظّفیم که به همان عمل کنیم. قانون حکومت می کند. شخص هیچ حکومتی ندارد. آن شخص ولو رسول خدا باشد، ولو خلیفۀ رسول خدا باشد، شخص مطرح نیست در اسلام.
حکومت اسلامی، حکومت قانون است
در اسلام قانون است، همه تابع قانون اند و قانون هم قانون خداست. قانونی است که از روی عدالت الهی پیدا شده است. قانونی است که قرآن است؛ قرآن کریم است، و سنت رسول اکرم است. همه تابع او هستیم و همه باید روی آن میزان عمل بکنیم. فرقی مابین اشخاص نیست در قانون اسلام. فرقی مابین گروهها نیست. با اینکه پیغمبر اکرم عرب بوده است و با عرب صحبت می فرموده است، می فرماید که هیچ عربی بر عجم شرافت ندارد؛ و هیچ عجمی هم بر عرب شرافت ندارد. شرافت به تقواست. شرافت به این است که تبعیت از اسلام، هرکس بیشتر تبعیت از اسلام کرد، بیشتر شرافت دارد و هرکس کمتر، شرافتش کم است، ولو اینکه بسته به رسول اکرم باشد. حضرت صادق ـ سلام الله علیه ـ از قراری که نقل شده است، آن آخری که در معرض موتشان بوده است، جمع کردند عده ای را دور خودشان از عشیرۀ خودشان گفتند که شما فردای قیامت نیایید بگویید که من مثلاً پسر حضرت صادق بودم، من برادر او بودم، من زن او بودم. نخیر، اینها نیست در کار، عمل در کار است. باید همه با عملتان پیش خدا بروید. ما همه باید با اعمالمان پیش خدا برویم؛ نه اینکه حَسَبی در کار باشد، نه اینکه نَسَبی در کار باشد. این حرفها مطرح نیست در اسلام. در اسلام یک قانون است و آن قانون الهی.
حکمفرما یک چیز است، و آن «حکم خدا»، همه اجرای آن حکم را می کنند. پیغمبر مجری احکام خداست. امام مجری احکام خداست. دولت اسلامی مجری احکام خداست. خودشان چیزی ندارند از خودشان. همه اجرای دستورهای خدای تبارک و تعالی را می کنند و من امیدوارم که آن آرزویی که ما داریم و آن تقاضایی که ما از خدای تبارک و تعالی داریم ما را موفق کند به اینکه بتوانیم آن کاری را که خدا از ما خواسته است انجام بدهیم و آن خدمتی را که باید به همۀ اجزای ملت، همۀ افراد ملت، بتوانیم بکنیم، خداوند توفیق بدهد که ما این کار را انجام بدهیم ـ ان شاءالله .