سخنرانی
زمان: 7 اسفند 1357 / 28 ربیع الاول 1399
مکان: تهران، مدرسۀ علوی
موضوع: معیار انسانیّت
حضار: اعضای جامعۀ معلولین ایران
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
انسانیت به روح است نه به جسم
من از شما آقایان که نمایندۀ جامعۀ معلولین هستید تشکر می کنم. خداوند ان شاءالله شماها را سلامت بدارد. خداوند شفای عاجل به شما عنایت فرماید. باید بدانند جامعۀ معلولین که انسان دارای روحی است و جسمی. آنکه انسان به او انسان است، روح انسان است نه جسم انسان. دعا کنید که آنهایی که روحشان معلول است، آنها شفا پیدا کنند. و دعا کنید که شما جامعۀ معلولین جسمی، معلولین روحی نباشید. اگر روح شما سالم باشد و روح شما آزاد و قوی باشد، چه باک که دست یا پای انسان معلول باشد. دست و پای انسان مناط انسانیت نیست. این قشر است؛ لُبِّ انسان روح انسان است، نفس ناطقۀ انسان است. وقتی نفس ناطقۀ انسان قوی شد، باکی از این نیست که جسمش علیل باشد. انسان به روح، انسان است. ما در نوابغ عالم داشتیم اشخاصی که نابینا بودند ولی نابغه بودند. اشخاصی که معلول بودند ولی از علما و نوابغ بودند، از فلاسفه بودند. شما هیچ غم نداشته باشید که [از] یک پا یا یک دست یا چشم معلول هستید. شما امیدوارم که در این جامعه به واسطۀ قوّت روحی که دارید و به واسطۀ سلامت روح که دارید، در این جامعه سرفراز و سربلند باشید. من ان شاءالله راجع به خواسته های شما به مقامات مسئول
سفارش می کنم.
امیدوارم خداوند شما را حفظ کند. و شما هم که در این نهضت شریک بودید و هستید و برادران ما هستید، خداوند همۀ شما را شفا بدهد؛ و روح شما که فوق جسم است و انسانیتِتان به روح است، با سلامت و سعادت باشد.
والسلام علیکم