سمت بهار
پرنده شکل گرفت و پرید سمت بهار
پرید سمت فلش های رو به زیتون زار
پرید در کلماتی که آفریده شدند
پرنده ای که خودش را پرنده دید این بار!
ولی کدام بهار و پرنده و پرواز؟
کدام وسعت آبی، کدام گشت و گذار؟
ولی پرنده در اینجا پرنده نیست که او
به هیئت شبح کودکی است توی غبار
و کودکی که در این شعر آفریده شده
تویی، غریبه ای از لفظ زندگی بیزار
تویی که گم شده ای در خرابه های خودت
تویی که گم شده ای خشت خشت در آوار
کجای نقشه به دنبال خویش می گردی
کجای غربت دنیا، کجای خاک دیار؟
چه بوده نقش تو در بازی سیاست، یا ـ
کجاست سهم تو جز مرگ و چند سنگ مزار؟
چقدر کودکی ات را سیاه بنویسد
چقدر بغض کند، متن روزنامه نگار؟
شنیدن تو غم انگیز و دیدنت تلخ است
چقدر ردّ تو تکراری است در اخبار
هنوز کودکی و تشنه مثل زیتو ن ها
خودت بر ای خودت ابر باش و گریه ببار!
عباس رضایی از موسیان