آمَنْتُ بِمَنْ نَوَّرَ بِکَ الظُّلَمَ، وَ أَوْضَحَ بِکَ الْبُهَمَ، وَ جَعَلَکَ آیَةً مِنْ آیَاتِ مُلْکِهِ، وَ عَلَامَةً مِنْ عَلَامَاتِ سُلْطَانِهِ، وَ امْتَهَنَکَ بِالزِّیَادَةِ وَ النُّقْصَانِ، وَ الطُّلُوعِ وَ الْأُفُولِ، وَ الْإِنَارَةِ وَ الْکُسُوفِ، فِی کُلِّ ذَلِکَ أَنْتَ لَهُ مُطِیعٌ، وَ إِلَی إِرَادَتِهِ سَرِیعٌ
«ایمان آوردم به آن کس که تاریکی ها را به نور تو روشن ساخت و سایه های مبهم را به تو آشکار ساخت، و تو را نشانه ای از نشانه های فرمانروایی اش، و علامتی از علامت های سلطنتش قرار داد، و تو را به زیادی و کاستی و طلوع و غروب و درخشندگی و تیره شدن در فرمان خود گرفت، و در همه این احوال فرمانبردار او و در انجام اراده او شتابان بودی.»
در این فراز از دعا، امام به حالت های مختلف ماه اشاره کرده است و با اظهار ایمان به حق در پدید آمدن این احوال، به پیروی ماه از اراده حق اشاره می کند.
ظُلَم، جمع ظلمت، تاریکی است و بُهَم، جمع بهمة است، و سید علیخان مدنی می گوید بهمة چیزی است که ادراک آن در محسوس ها بر حاسّه دشوار است و در معقول ها بر فهم.
امتهان، افتعال است از «مهن» و مهن؛ خدمت است، امتهنه؛ یعنی آن را در خدمت به کار گرفت.
ایمان به معنای اعتراف و اقرار نفس و درون است.
امام علیه السلام می فرماید: به آن خدایی که به وسیله تو تاریکی ها را زدود و در آنها نور دمید و سایه های به وجود آمده را آشکار ساخت، ایمان آورده ام، این نقش ماه در خلقت است که با طلوع در شب ها، تاریکی ها و سیاهی را می زداید، و ماه را نشانه ای از سلطنت و حکومت خود قرار داده است و آن را با کاستی و و افزونی و برآمدن و فرود آمدن و تابش و پوشش برای تدبیر امور عالم قرار داده است و ماه در تمام این موارد تابع حق است و در اطاعت از فرمان حق به شتاب پاسخ می دهد.
امام علیه السلام، به گونه ای با این کره و سیاره سخن می گوید که آن را موجودی آگاه و متوجه می شناسد، هر چند او را تسلیم فرمان حق می شمرد، اما به وجود آگاهی در آن اشاره می کند، و این همان حقیقتی است کُه وجود آگاهی را در همه عالم به آن اعتراف و اقرار دارد.
.
انتهای پیام /*